#nooitmeernaarhuis

Dat was mijn # toen ik op zaterdag incheckte bij Mbuyu Beach Bungalows in Msambweni aan de kust van Kenia. En ik was bloedserieus op dat moment! Wat een fijne plek! In een mooie grote tuin met exotische bomen en een apenfamilie direct gelegen aan een hagelwit strand staan, verscholen tussen al dat groen, houten bungalows met een terrasje, een heerlijk bed en een fijne douche. ’s Ochtends sukkel je naar het restaurant voor een heerlijk ontbijtje met vers sap, goede koffie, een eitje naar jouw smaak en kijk je uit over de Indische Oceaan. Je enige inspanning is, zwaaien naar de lokale bevolking die het strand gebruikt als een soort straat/weg. Ook voor de koeien. Elke dag weer. Mijn Keniaanse beestenboel bestond dus uit vis, een enorme hoeveelheid (irritante) muggen, de apenfamilie, veel 1000-poten en mijn dagelijkse portie koeien. 

Na het ontbijt komt het grote moment; neem ik nog een koffie of ga ik mijn handdoek pakken en heerlijk onderuit op een strandbed? De beslissing was elke dag weer lastig maar je kunt ook met koffie op een strandbed plaatsnemen. Dat was voor mij de ideale oplossing. Boek erbij, flesje water, zonnebrand en een muziekje. Zo komt een mens zijn/haar tijd wel door. Na een heerlijke dag in de zon met af en toe een spatje regen want het regenseizoen komt eraan, een kletspraatje met een medebewoner of een lokale verkoper, schuif je ’s avonds aan voor het diner. Daarvoor dekt restaurant-opper-baas Chris een lange tafel op het strand en geniet je met je medebewoners, je toet in een oceaanbriesje en het geluid van de golven op de achtergrond, van een heerlijke vers gekookte maaltijd. De vis werd elke ochtend persoonlijk afgeleverd door Mr. Fisherman. Trots toonde hij mij regelmatig de ‘buit’ van de dag. De Mbuyu Beach familie wisselde tijdens mijn verblijf regelmatig van samenstelling; gasten kwamen en gingen maar het was altijd even gezellig! Zeer met mama Isabelle; de moeder van eigenaresse Isabelle. En met buurman Pieter. Of met het Hamburgse stel Gregor & Suzanne. Allemaal met een warm kloppend hart voor (Oost) Afrika. Mama Isabelle woonde vroeger met haar gezien in Kenia en kan daar vol liefde en enthousiasme over vertellen. Buurman Pieter verliet jaren geleden Nederland en woont nu in 1 van de mooiste huizen (te huur!!!) aan de kust; Karibishwa Beach House. Ook hij kan mooi verhalen over alles wat Afrika te bieden heeft. 

Wanneer je verblijft aan de kust, hoort een boottochtje er natuurlijk wel bij. Kapitein Hamidi en zijn broer, vissers van beroep, varen je graag voor een appel en een ei naar mooie plekjes langs de kust. Na een heerlijk tochtje om Chale Island en langs de mangrove, ontpopte de kapitein zich een paar dagen later tot begenadigd snorkelaar tijdens het boottochtje op open zee. Met een paar geleende flippers zwom ik braaf achter hem aan en zag verbazingwekkend veel kleurrijke vissen, clampshells en koraal. Hamadi viste zelfs een octopus op zodat ik kon zien hoe dit arme diertje zich verdedigt met zijn inkt-spuierij. Als cadeautje kreeg ik een spierwitte eg-shell om mee te ‘smokelen’ naar huis als aandenken aan de heerlijke ontspannen boottochtjes.

Tijdens dit paradijselijke verblijf, verdwenen de pijntjes van de Kili-climb als sneeuw voor de zon. Namens de Kili-groep bezocht ik vorige week donderdag het project APDK in Mombasa. APDK bestaat al 50 jaar en zet zich in voor gehandicapten kinderen en is 1 van de 3 projecten waar wij met elkaar geld voor hebben ingezameld. Ruim 40 jongetjes en meisjes verblijven in dit tehuis. Voordat we de Kili opgingen, ontvingen we een lieve foto van de kids om ons succes te wensen. Hoe leuk is het dan om ze te gaan vertellen dat we het hadden gehaald?! Zo gezegd, zo gedaan. Met de mtatu naar Mombasa dus. Voor iemand die zelfs in Nederland zelden tot nooit gebruik maakt van het openbaar vervoer, is dit wel een hele bijzondere ervaring. Een mtatu kent max 14 officiele plekken maar dat wil niet zeggen dat er ook maar 14 mensen inpassen. Volgens goed Afrikaans gezegde, is een mtatu nooit vol. En dan ook echt nooit. En iedereen is hier oke mee …… En weet je? Het is eigenlijk best gezellig. 

Aangekomen bij APDK sliepen de kids nog dus was het tijd voor de rondleiding en kennismaking met de staff. Wat een toffe meiden werken daar! Beauty & brains. En wat tof om te horen hoezeer zij Doingoood waarderen. En super om mee te maken hoe onze inspanning enorm is en wordt gewaardeerd. Dankbaarheid alom! Ondertussen waren de kids wakker en zaten braaf op mij te wachten. In eerste instantie waren ze vooral heel verbaasd. Was die mevrouw bovenop de berg geweest? Een van de oudere kids biechtte op dat hij mij toch meer op een superster vond lijken dan op een bergbeklimmer. Slim joch. Knuffels, high-fives, snoepjes eten en rond sjezen met de rolstoelen door de gangen. We hadden het super leuk met elkaar! In de stromende regen verliet ik met een heel goed gevoel deze bijzondere plek. Dit bezoek gaf weer een extra dimensie aan onze Kilimanjaro Charity climb 2018. Daar deden we het toch eigenlijk allemaal voor; kwetsbare kids in Afrika een kans geven. 

Een paar dagen later, maakte ik kennis met het project Nice View. Om de hoek bij Mbuyu Beach ligt een fantastisch aangelegd terrein met en jongens- en een meisjeshuis, een nursery en een primary school. Ooit in 1997 opgestart door een Duitse mevrouw die graag weeskinderen een huis en thuis wilde bieden. De groep van 5 kids waar zij mee is gestart, is inmiddels uitgegroeid tot een groep van 45. Het principe is nog steeds hetzelfde; deze kids een huis en thuis bieden. Dus samen eten, handje geven en je voorstellen aan gasten, je schoentjes bij de kapstok, elke dag naar school, je huiswerk maken en lief zijn voor elkaar. In de eetzaal trof ik een paar, voor mij, briljante uitspraken op de muur. Onder andere ‘You should not open your mouth wide when chewing’. Inderdaad! Ik hield per direct van deze plek! Binnen no-time had ik 2 nieuwe beste vriendinnetjes; een 2 jarig kittig dametje en de huispoes. We aten met elkaar aan lange tafels, klapten ons handen stuk voor de dans- en zangoptredens van de kids en ik was zo gek om zowel mee te doen aan de stoelendans als aan de ballonen-dans. Ach. Mama Jennifer had mij deze avond verkozen tot haar dans-mattie. Dus wat doe je dan? Ondanks dat het zweet van m’n hoofd gutste, genoot ik enorm van de heerlijke positieve spirit van de kids en de staff. 

En zo kabbelde mijn paradijselijke verblijf heel langzaam richting het einde. Nog even op de koffie bij buurman Pieter, een laatste lange strandwandeling en voor de laatste keer deze reis mijn koffers pakken. En toen zat ik ‘opeens’ op Mombasa Airport. Weggebracht door chauffeur Benard. Die de oren van m’n hoofd kletste gedurende onze 2 uur durende rit. Volgens goed gebruik, kocht ik Pringels en Cola zero en klapte mijn laptop open. Zou dit mijn toekomst worden? Reizen & schrijven? Ik ga er bij thuiskomst allemaal maar eens goed over nadenken. Boven Nederland maakte de KLM crew ons wakker voor het ontbijt en werd ik getrakteerd op wel een hele mooie zonsopgang. Een beetje verzachting van mijn ‘leed’. Op Schiphol wachtte mij een warm welkom; blije gezichten dat ik er weer ben, gepoetste auto, boodschapjes om de dag door te komen, heerlijke koffie’s o.a. uit Afrika en thuis uiteraard een hele beledigde Kees.Van #nooitmeernaarhuis is het dus niet gekomen want ik ben er weer. Wat heb ik intens genoten! Met elke vezel in mijn lijf. Asante sana voor het lezen en reageren op mijn verhalen. Dat heeft mij enorm goed gedaan. En nu? Nu gun ik mijzelf nog even een pole-pole-periode. Hakuna Matata peepels!