Het aftellen is begonnen ......

M’n laptop zag ik niet terug voor de Kerst maar wie ik wel zag met Kerst? Marielle! Hoe leuk en gezellig! Op Eerste Kerstdag waren de Henny’s meisjes uitgenodigd bij en door Jumbo; gezellig zwemmen en een Kerstlunch met een vers geslachte geit en andere Afrikaanse heerlijkheden. Wat een feest! Die avond daarvoor was het bij Jumbo ook al zo’n feest; muziek, veel en lekker eten en heul veel drank. Tot diep in de nacht was het onrustig..… Dat de Henny’s meisjes aan het eind van de middag op eerste Kerstdag weer terug naar het huis gingen, was prima voor mij. Kon ik rustig eten met mijn nieuwe vakantievrienden James en Heike en een beetje slaap inhalen.

James en Heike; hij Amerikaan, zij Duits. Elkaar ontmoet in het Caribisch gebied en nu op reis in Afrika met de intentie om na de reis te gaan samenwonen op zijn boot. Romantischer kun je het bijna niet krijgen. Op Boxing Day liet ik mij door chauffeur Sammy, met een tas vol flodderkleding, naar Diani Beach rijden in afwachting van de komst van rafiki Marielle. En daar was ze! En oh wat was ik blij! En wat hebben we een heerlijke, gezellige dol-hilarische week gehad! En wat hebben we ons in luxe gewend in Leopard Beach Resort. Algauw omgedoopt tot Het Luipaardje. Een ruime cottage, met dank aan de broertjes, uitgebreid buffet, goede koffie, elke avond live muziek, airco en heel goed gezelschap!

Na een eerste dagje relaxen aan het strand, vertrokken we op vrijdag in alle vroegte voor een gamedrive in Tsavo East National Park. En jeetje, wat was dat mooi! Olifanten, zebra’s, leeuwen, pumba’s en wippende struisvogels. Als kinderen zo blij tuurden we uit ons open dak naar de eindeloze vlakten en het wildlife. Een beetje moe en stoffig tot in onze oren, dronken we na terugkomst onze Colaatje Zero aan de bar en doken we na een snelle hap ons heerlijke bedje in.

Aan deze zelfde bar leerde Marielle wat Kiswahili; pole pole, taka taka, hakuna matata, sawa sawa, jambo. Echt, het zijn allemaal serieuze woorden met een echte betekenis En we leerden Manon en Marco uit Hardenberg kennen. Onder de aanvoering van Marielle, vertelde ik voor de zoveelste keer dat ik (tijdelijk) in Kenia woon, en nee, niet m’n verstand ben verloren maar wel m’n huis heb verkocht en mijn bezit uit niet meer dan 30 verhuisdozen bestaat.

De volgende dag stelde ik Marielle voor aan ‘mijn’ leven in Kenia. Met de tuktuk van het hotel naar de matatu opstapplaats, vandaar naar Kombani en met het volgende vehikel de heuvels in. Aangekomen in downtown Kwale, stapten we achterop een boda boda. Ze had beloofd niet te gillen. Heeft ze ook niet gedaan maar helemaal relaxt was ze niet. Na een chapati lunch gingen we naar Henny’s Childrens Home. Voordat Marielle het doorhad, had ze een nieuw kapsel en nieuwe vriendinnetjes! De flesjes nagellak hebben daar vast aan bijgedragen maar wat vinden de meiden (Westers) bezoek toch leuk. Uiteraard moesten er 100 foto’s worden gemaakt voordat we weg mochten. Ben blij dat Marielle iets heeft gezien en meegekregen van mijn dagelijkse leven hier. En ik genoot enorm van het ‘toeristenleven’ in Diani; tapas eten, wijntjes drinken, fijn bedje op het strand, een boottochtje en een beetje snorkelen. En heel veel, heel veel kletsen. En lachen. Ach ach ach, tranen over m’n wangen. En toen vierden we Oud&Nieuw; met een diner op het strand, live muziek, een dansje door alle december-baby’s, inclusief Marielle dus, en vuurwerk. Ik heb enorm genoten! En ik zag het ochtend worden. Ouderwets doorgezakt tot in de vroege uurtjes.

Nieuwjaarsdag zochten we onze meiden op het strand van Diani Beach op en spetterden we wat rond in de zee. Een goed begin van 2019!!! Helaas kwam aan het bezoek van Marielle te snel al een einde. Op 2 januari in alle vroegte vertrok ze weer. Dag lieve Jel, super fijn dat je er was! Na haar vertrek, genoot ik nog van een dagje aan het strand voordat ik weer naar cool Kwale vertrok.

En daar was werk aan de winkel! Overleg met de ouders van Henny’s Academy, het eerste overleg met alle leraren en het inwerken en wegwijs maken van de nieuwe manager van het huis en de nieuwe office manager van de school. En niet te vergeten; al onze meiden waren weer terug bij Henny’s! Nou ja, bijna alle meiden …. Een aantal voogden namen het niet zo nauw met het op tijd terugbrengen van de meisjes. Heb een aantal goede smoesjes gehoord die zo het grote Smoezen-boek in kunnen. Met de meiden die er wel waren, werden er nieuwe uniformen aangemeten, inschrijvingen op verschillende middelbare scholen gedaan en gesprekken gevoerd over vervolgopleidingen. En ik bereidde mij voor op de komst van Gina! Gina? Ja, Gina!

Gina, inmiddels 20 jaar, dochter van Monique en Eelco, zusje van Joey, studente aan het Erasmus in Rotterdam, lief, knap, muzikaal en sociaal, had besloten dat ze haar vakantie in januari goed wilde besteden. Dan kom je uiteraard (?) naar Kenia om muziekles te geven aan de kids van Henny’s Academy en om te genieten van het Afrikaanse leven. En dat heeft ze geweten! Warm, vochtig, 14 uur vertraging, vol programma, achterop de boda boda, chapati en mchicha eten, veel lopen over olifantenpaadjes, tientallen plakkerige handjes die allemaal de nieuwe ‘mzungu’ wilden aanraken. Maar ook veel enthousiasme in de klassen van zowel de leerlingen als van de leraren, een snorkel-tochtje naar Wasini Island, een bezoek aan het allermooiste strand van de Keniaanse zuidkust, het bijwonen van een Swahili kerkdienst, wandelen naar het mooiste uitzichtpunt van Kwale, de toerist uithangen in Fort Jezus, beach-cleaning en afvalscheiding in het donker, tapas en pizza eten, veel nieuwe vriendinnetjes en heel veel maar dan ook heul veul kletsen met d’r ‘oude soul-tante’! Wat was dit bijzonder. Zo goed kenden we elkaar toch ook weer niet maar de liefdevolle en enthousiaste verhalen van mama Monique over elkaar, gaven ons vertrouwen dat we het wel zouden rooien met z’n tweetjes. En dat deden we dus ook!

De dagen vlogen voorbij en opeens stonden we weer op Mombasa Airport. Daar ging ze ….. Dag lieve Gien, dank je dat je er was! Voor mij begon het aftellen; nog 16 nachtje slapen. Terwijl ik dit schrijf nog maar 5 nachtje slapen …. Met pijn in m’n hart neem ik afscheid maar wat ben ik blij dat ik dit heb gedaan! Wat een avontuur. Wat een eenzaamheid. Wat een hoop plezier, nieuwe ontmoetingen en liefde. Voor mijn gevoel heb ik geleefd voor 6 jaar in plaats van 6 maanden. Aan de andere kant is de tijd omgevlogen. Ik heb enorm veel zin in om naar Nederland te gaan. Eindelijk weer een bakkie doen bij Kat, slaatje eten met Katja en Marielle, rijbewijs aanvragen, naar de tandarts, de kapper, promotie van Gaby! Kees knuffelen, in m’n Mini rondrijden, naar een muziekje en nog veel meer fijne dingen om mij op te verheugen. Ik voel de tranen achter m’n ogen branden; tranen omdat ik enorm tegen het afscheid van de meisjes op zie en tranen van vreugde omdat ik m’n Nederlandse meisjes, en jongetjes, weer ga zien. Nog 4 dagen ……