The weeks after - African Beauty

27 november 2018 - Kwale County, Kenia

Daar zat ik dan. Weer alleen maar gelukkig wel weer aan m’n favoriete tafeltje. Daar ben ik toch stiekem wel een beetje aan gewend geraakt. Nu het bestuur en de ISW’ers waren vertrokken, was het tijd om weer ‘aan het werk te gaan’. Alle gelegde contacten aanhalen, mensen achter de broek aanzitten, opvolgen, plannen aanpassen en een grote opruimactie starten. De ISW’ers waren namelijk met heeeeeel veel bagage gekomen. En hebben ongeveer de helft achtergelaten; kleding en sportkleding, spelletjes, voetballen, 400 boeken, pennen, brillen, kleurboeken, potloden. Echt teveel om op te noemen. Alles was keurig op tafels uitgestald in de conferentie ruimte van Jumbo maar ja, die was vanaf donderdag verhuurd …. dus …… moest alles op woensdag worden uitgezocht en weggebracht.

Met vier van onze middelbare school meiden ploegden, sorteerden en sjouwden we een ochtend en een middag en toen was de klus geklaard. Uiteraard trakteerden ik ze op kip & patat als lunch afgetopt met een heerlijke zoete soda. Hiermee was het alleen nog niet helemaal gedaan. Alles moest ook nog een nieuwe plek en eigenaresse krijgen. De volgende dag was het kantoor van Henny’s Children’s Home dus een soort uitverkoop bij H&M; overal meisjes en kleding. Ik voelde mij weer 8; alsof ik m’n poppen aan het aankleden was. Overgelukkig vertrokken de meiden met ‘hun buit’ uitermate tevreden naar hun slaapzaal om hun nieuwe kleedjes een plekje te geven. Ter voorbereiding hierop hadden we ook maar gelijk hun kleding uitgezocht, weggegooid of naar de klerenmaker gebracht. Een geslaagde missie dus ISW; namens alle meiden BEDANKT!

Voor mij was het tijd om weer eens naar de kapper te gaan. Het leven, ook in Afrika, is echt een stuk aangenamer wanneer je haar goed zit. Oom Agent, zie vorige blog, vertrok voor familiebezoek naar Nairobi dus vroeg ik vriendelijk of ik toevallig een lift kon krijgen naar Mombasa. En dat kon. Gezeten op de achterbank van een hele echte polisi auto was het een ritje van niks. Geen roadblocks, geen file bij de ferry maar gewoon lekker doorrijden en overal voorrang krijgen. In no time stond ik in het centrum van Mombasa. Je had de gezichten moeten zien van iedereen op de stoep toen er opeens een blanke mevrouw uit de polisi auto stapte! En wanneer in Mombasa, dan ook gelijk langs bij Cafesserie voor een lekker bakkie. Niet alleen goed voor de innerlijke mens maar ook voor het netwerk. Je komt er gegarandeerd Hollanders tegen. Met een stoot cafeïne en een kort kopje, bracht de matatu mij weer terug naar koel Kwale.

Wie er ook terugkwam naar Kwale, maar nu ‘voorgoed’ was onze Caro, de nieuwe matron. Met een vrachtwagen volgeladen met haar spullen, arriveerde Caro na een lange nachtelijke rit zondagmiddag. Na veel gepruts kwam de chauffeur tot de conclusie dat de vrachtwagen niet door de poort paste. Joh. Maar met een huis vol Afrikaanse meiden is zo’n vrachtwagen heel snel leeg want sjouwen kunnen ze! Matras, doos, lamp of stuk bed op je hoofd en lopen maar. Ik stond erbij en keek er naar. Uiteraard heb ik ook geholpen; met mijn timmermansoog zette ik haar bedden in elkaar en met de schaar-vaardigheid ge-erfd van m’n moeder knipte ik haar gordijnen op maat. Caro was thuis. Mooi. Karibu. En dat je maar lang mag blijven.

Met het vertrek van het bestuur en de ISW’ers pakten wij de draad weer op van onze normale bezigheden. Het vieren van de verjaardagen en de talent-show hadden we echter een paar dagen uitgesteld zodat Caro erbij kon zijn. Een leuke kennismaking met de meiden. En een feest dat ze ervan maakten! Goed voorbereid door het nieuwe hoofd Entertainment, aangemoedigd door de huis-gouverneur en de slaapzaal-hoofden en aangekondigd door MC Virginia, ging de show van start. Er werd gedanst, gezongen, een modeshow gelopen, toneelgespeeld en als slotstuk de African beauties Jen, Rukia en Khadisha als Nubian Princesses. Men neme wat bladeren van de bananenboom, wat bonen en besjes uit de tuin, houtskool uit de oven en een nietmachine van kantoor et voila een Nubian Princess is geboren. Heerlijk die creativiteit! Zo zie je maar, je hebt eigenlijk niet veel nodig om er iets moois van te maken. Nubian princess Khadisha was ook een van de birthday girls dus haar gezicht veranderde, met flink wat slagroom, van een prinsessen-snuit in het toetje van Casper het lieve spookje.

De snuitjes van onze albino meisjes hadden nodig hun nieuwe brillen nodig dus reden we in de gele Henny’s Van 2 dagen later weer naar het Kwale Eyecentre. De meiden verheugden zich niet zozeer op hun nieuwe bril maar meer op een uurtje schommelen in het speeltuintje. Ze hoopten dan ook dat we heel lang moesten wachten. En uiteraard was dat ook zo. Ik geloof niet dat ik daar ooit aan kan en ga wennen. Het oeverloze zitten wachten. En niemand die je kan vertellen hoelang nog. Ik hoor jullie denken; ‘maak dan ook een afspraak’. Tja, als dat eens kon. En zin had. Maar goed, gewapend met ontzettende leuke, vrolijke brilletjes en een röntgenfoto rijker van de knie van Rukia Tall gingen we weer de heuvels in naar de relatieve koelte van Kwale.

Er wordt hier in koel Kwale natuurlijk ook ‘gewoon’ gewerkt, plannen geschreven en gemaakt, contacten gelegd en vooral heel veel gepraat. Waar staan we, waar willen we naartoe, hoe gaan we dat doen, wanneer en door wie. Vooral het antwoord op de vragen ‘hoe en wanneer’ vindt de gemiddelde Keniaan lastig te geven. Lange termijn denken, zit nog niet zo ingebakken in de cultuur. Zelf nadenken in plaats van wachten op een opdracht van de baas, consequenties van beslissingen overzien, delegeren, verantwoordelijkheid geven en dan ook nemen; het is allemaal lastig. Nu hoor je mij niet zeggen dat dat in Nederland allemaal zo van een leien dakje gaat. Maar er is een groot cultureel verschil. Het onderwijssysteem is er (nog) niet op ingesteld. Leren staat in Kenia nog gelijk aan stampen en herhalen. Vragen naar de waarom of hoe toe te passen? Nee, daar doen we niet aan. Verder geldt voor sommige mensen nog steeds dat ze niet weten of ze ’s avonds wel een maaltijd op tafel kunnen zetten. Dus waarom nadenken over morgen, volgende week, volgende maand of volgend jaar? Het houdt mij bezig. Dat zeker. Volgens Johan zit er aan elk nadeel een voordeel en dat is ook hier zo. Heb je vanmiddag iemand nodig? Geen probleem. Wil je morgen iets geregeld hebben? Geen probleem. Iedereen laat vallen waar hij/zij mee bezig was en staat direct voor je klaar of je bent dezelfde middag nog welkom. Dat is ook wat waard.

Een mooi voorbeeld van niet-lange-termijn-planning is de huidige crackdown van al het openbaar vervoer. Ruim 6 maanden geleden zijn er nieuwe regels aangekondigd voor zowel de matatu busjes als de tuktuks en de brommertjes. Geen hele ingewikkelde regels maar gewoon regels over  veiligheid; het maximum aantal plekken, een helm op op de brommer, maximum snelheid en veiligheidsgordels. Geen rocket science. Iedereen heeft ruim de tijd gehad om dit te regelen. Op de dag van invoering, controleerde de politie streng. Zeer streng. Maar daar was natuurlijk niemand van gediend! Hoezo nieuwe regels? Invoering nu? Ech? Nu? En dan ook nog gecontroleerd worden…… foei foei foei. Het is allemaal wat. De matatus gingen dus staken want ze waren het er niet mee eens. En een heel land lag vervolgens lam. Ik heb het nieuws hierover met verbazing gevolgd. Volgens mij hadden ze genoeg tijd gehad. Maar ja, plannen ……

Nieuw in het huis was de planning opgesteld door Lilian voor het vertrek van de meiden. Vertrek vraag je je wellicht af? Ja, vertrek. Het is hier vakantie. Een hele lange vakantie. En tijdens de vakanties stimuleren wij de meiden om op bezoek te gaan bij hun familie, hun voogd en/of hun dorp. Om zo in contact te blijven, een band op te bouwen en voeling te houden met het ‘normale’ Keniaanse leven. Ooit moeten ze de veilige muren van Henny’s achter zich laten …..  Lilian had zich tien slagen in de rondte gebeld om iedereen te informeren wanneer de meiden konden worden opgehaald. Hieperdepiep werd er ingepakt, getut en zenuwachtig afgewacht. Ondanks de strakke planning en goede informatievoorziening waren er toch ook veel teleurstellingen. Tantes of ooms die niet kwamen opdagen, voogden die op het ‘moment supreme’ niet meer bereikbaar waren. We hebben wat bemoedigende schouderklopjes uitgedeeld die dagen. Uiteindelijk zijn er nog 18 meiden ‘over’. Meiden die echt geen plek hebben om naartoe te gaan of meiden die niet mogen gaan omdat het niet veilig voor ze is. Ondertussen druppelen de middelbare school meiden die eindexamen hebben gedaan ook weer langzaam binnen. Zij verwachten midden december de uitslag. Wel of niet verder studeren? Dat is de grote vraag!

Een andere ‘grote’ vraag die de meiden nu al een paar dagen bezig houdt, is of die hele leuke frisse knappe Hollandse jongens van het Verkaart Development Team al een vriendinnetje hebben? Afgelopen zaterdag werden we vereerd met een bezoek van het VDT team. Met dus een stuk of 15 frisse knapen. De groep was een week op reis in Kenia en bezocht een aantal (ontwikkelings)projecten. De  meiden gedroegen zich voorbeeldig! Ze leidden rond, zongen een paar liedjes en deelden limonade en biscuitjes uit. Nu speelden de jongens de volgende dag een wedstrijd tegen een Keniaans team dus hoe leuk zou het zijn wanneer wij ze zouden gaan aanmoedigen? Zeg maar eens nee tegen 18 paar smekende ogen …. Gelukkig hebben we de Henny’s Van dus belden we chauffeur Douglas, deden we boodschappen voor de lunch en reden we om 09.00 uur op zondag naar het voetbalveld. De boys van Quick hebben het geweten; nog nooit was er zoveel publiek op de been bij een wedstrijd en nog nooit waren ze zo fanatiek aangemoedigd. Een win win dus. Eigenlijk een win win win want ondanks de hitte, en de katers, wonnen ‘onze’ jongens toch maar mooi!

Minder mooi was vorige week het verlies van mijn portemonnee. Of ben ik toch gewoon gerold? M’n oh zo mooie nieuwe zonnebril is namelijk ook foetsie ….. Hoe dan ook, best onhandig om Mombasa te willen verlaten zonder portemonnee. Gelukkig had ik nog wat cash in een andere tas dus kon ik nog net thuiskomen. Best een domper na 2 dagen ontspannen aan het strand. Aan de andere kant, het was ook wel weer een avontuur. Aangifte doen bij de politie down town Mombasa (echt je beste vriend!) en met je laatste shillingen naar huis. De volgende dag begon het blokkeren van passen en het aanvragen van een nieuw rijbewijs. Met die passen komt het wel goed. Dat rijbewijs weet ik niet … U woont in de EU? Nee. U woont buiten de EU? Ja. Stuurt u dan een mail met een verzoek tot een aanmeldingsformulier. Check. U ontvangt dit formulier op uw huisadres in Nederland. Waar? Uw huisadres in Nederland. Maar maar ik geef net aan dat ik buiten de EU woon. Ja mevrouw, maar we gaan natuurijk geen post versturen naar een adres buiten de EU. Oh. Waarom wilt u dan weten of ik binnen of buiten de EU woon? Nou, dat is onze procedure …. tuut tuut tuut. En ik maar mopperen over het ontbreken van enige logica in Afrika …..

Speaking about huis en thuis; ik ben inmiddels zo thuis bij Jumbo dat ik een soort bij de familie hoor. Ik was dan ook uitgenodigd was voor het verjaardagfeestje van Tiffany, de dochter van de lady-boss. Tiffany werd 21 en dat moest gevierd worden. In Diani, met lunch, een boottochtje, verjaardagstaart, vriendjes en vriendinnetjes en een feestje. Met heel veel drank. Echt heel veel. Daar werd de groep, en de lady-boss, lekker los van. Man man man, wat heb ik gelachen! En gedanst. En heel fijn; auto gereden. Dat was lang geleden maar ik kan het nog! En toen had ik m’n rijbewijs nog. Ach, ik haalde het eerder al aan; elk nadeel heeft z’n voordeel. Bij het volgend feestje ben ik dus niet de BOB! That’s the beauty of this story!

Foto’s

12 Reacties

  1. Naomi Van der Graaff:
    27 november 2018
    Love you!! Heerlijk verhaal behalve van het rijbewijs dan.. 😏 💋❤️
  2. Cynthia:
    27 november 2018
    Mooie belevenissen weer Carola!
  3. Lout:
    27 november 2018
    Wat een heerlijk verhaal. Wel ellendig dat je je portemonnee en papieren kwijt bent. Ik mis de Kenyaanse warmte! Het is hier koud! Veel liefs Lout
  4. Jack:
    27 november 2018
    Top verhaal weer Carol! En ik blijf erbij, dat boek komt er!!!
    Je schrijft heel leuk en het leest makkelijk weg.
    Veel succes, plezier en geluk gewenst!
  5. Katja:
    27 november 2018
    Wat een heerlijk verhaal weer! Nog veel fijner dat we net weer lekker 2 uur gebeld hebben 😉. 💋😘
  6. Ida:
    28 november 2018
    Superleuk om te lezen, lieve Carol! En wat zie je er goed uit! ❤️
  7. Astrid:
    28 november 2018
    Wat een belevenissen weer! Super leuk om te lezen. Geniet ervan.
  8. Marieke Rompelman:
    28 november 2018
    Wat geweldig toch om zoveel bijzondere, leuke en mooie ervaringen op te doen!
    Wel balen van de portemonnee!
  9. Heleen:
    29 november 2018
    Man, wat een belevenissen! Heerlijk toch, en super om je verhaal te lezen en de foto's te zien. Wie schrijft, die blijft XX
  10. Jannie van Barneveld:
    29 november 2018
    Ha CAROLA hoe krijg je het allemaal op papier knap hoor Dat is heel vervelend van je portemonne nog veel plezier
  11. Mariëlle:
    5 december 2018
    Top verhaal Careltje, ik zit het hier in alle vroegte met een kopje koffie te lezen, heerlijk 😊😘😘😘
  12. Hanneke:
    5 januari 2019
    Beetje late reactie maar smul van je verhalen. Wat ben je toch een prachtmens! 😘