Hallo Jumbo en hallo nieuwe uitdaging
4 februari 2019 - Delft, Nederland
Daar liep ik opeens weer; in de Jumbo. Tussen heel veel blanke mensen. Blanke bleke mensen met dikke jassen, handschoenen, mutsen en sjaals. En ik liep daartussen. Een beetje in shock. Met m’n gele mandje en m’n handscanner op zoek naar … Ja, naar wat eigenlijk? Heel bewust van het enorme aanbod en de hoeveelheid spullen. Had gelijk last van keuze-stress :-)
Nee hoor, het viel allemaal wel mee maar raar is het wel. M’n ontvangst vrijdag op Schiphol was super warm en gezellig; Naomi, Ragnar en Marielle wachtten mij op. Konden we gelijk verhalen delen en koffie drinken. Nog geen 24 uur daarvoor stond ik op m’n teenslippers in ruim 35 graden te knuffelen met ‘mijn’ meiden. Dat was best even een contrast. Ik heb het tijdens het afscheid uiteraard niet droog gehouden. En zij ook niet.
Want hoe neem je na 6 maanden afscheid van meiden en mensen die in je hart zijn gaan zitten? Onder je huid zijn gekropen? Ik had twee opties bedacht; niet of all-in. Ik hoefde niet lang na te denken en koos voor all-in. Nu lijk ik misschien een stoer wijf, een tough cooky maar ik ben eigenlijk een zacht ei. All-in zou dus een groot tranendal betekenen.
Na het vertrek van Gina halverwege januari, begon het afronden van het werk en de projecten; puntjes op de i zetten, nog een laatste budgetbespreking, een laatste peptalk, bedank-mailtjes sturen, mij een laatste keer door oom Agent in de watten laten leggen en nog een laatste keer aan de boemel met onder andere de lady-boss, Milli, Carol en Jaque. Het pech-momentje met de Henny’s Van, diesel in plaats van benzine, natuurlijk niet vergeten. En m’n koffie date met Frank. Wie? Frank van Doingoood. Je weet wel, de helft van het olijke duo Frank & Joris. Frank was voor business in Kenia en wij hadden een hoop te bespreken want ….. vanaf maart ga ik voor Doingoood aan het werk! Hoe leuk is dat? Area coordinator Oeganda en Kenia. Standplaats Kampala / Oeganda met uitstapjes naar Kenia. We hebben afgesproken dat ik dit voor zeker 2 jaar ga doen en dan doe ik de Doingoood Kilimanjaro Charity Climb in 2020 ook mee. Een hele toffe uitdaging, zowel de job als de Kili maar eerst het grote afscheid nemen …..
Zaterdag een week geleden bezocht ik met Judith, Caro en Lilian in een huurautootje onze high schoolmeiden op Kingwede High in Msambweni. Natuurlijk koekjes, soda’s en snoepjes mee want daar maak je iedereen blij mee. Met vochtige ogen zeiden we elkaar gedag. Hetzelfde recept bij onze meiden op Kwale Girls. Met een onwijze mooie brief van Rukia in m’n handen, was dat afscheid veel emotioneler. Dikke tranen bij Rukia en Mercy, Fatuma die niet meer los wilde laten. Op zondag genoot ik van het gezelschap van een aantal van onze ex-Henny’s girls inclusief baby Tinah! We ‘vochten’ met elkaar om het droppie te mogen vasthouden en ik won. De eerste minuten waren te lief en schattig en toen besefte Tinah dat die mevrouw die haar vasthield wel heel wit is en zeker niet haar moeder …. Dikke tranen. En dat waren niet de laatste deze week.
Vanaf maandag hoorde ik ook meerdere keren per dag; ga je echt weg? En kom je dan nooit meer terug? Waarom blijf je niet nog een paar maanden? Ik geloof oprecht dat het goed is dat ik ben weggegaan. De teams zijn heel goed in staat om zonder mijn bemoeienis het huis en de school te leiden en naar een hoger niveau te brengen. Maar of ik nooit meer terugkom? No way! Dat kan en wil ik echt niet. Tijdens het Girls Empowerment Foundation weekend in februari gaan we het daar dan ook uitgebreid met elkaar over hebben.
Waar ook veel gesproken werd, waren de klassen van Henny's Academy. Na een les over democratie, verkiezingen en de structuur van de Keniaanse regering, werd de schoolraad bekend gemaakt. De klassenvertegenwoordigers waren in de diverse klassen gekozen en de school-staff had na goed overleg besloten wie schoolpresident, vice-president, minister Timemanagement en minister Environment werden. Een beetje onwennig maar stiekem ook trots ging de raad op de foto en mocht ik namens de Girls Empowerment Foundation de schoolraad als eerste feliciteren met hun belangrijke nieuwe taak.
En toen braken de laatste twee dagen aan. Nog snel, althans dat hoopte ik, spullen brengen bij Kwale Boys Highschool. Dat 'snel' werd een fotoserie op het bordes van de school met jongens in een tenue en een officiële bedankbrief van de directeur. Gelukkig ben ik na al die maanden eraan gewend dat bijna niets snel gaat dus we hadden de tijd. Daarna een laatste keer op de boda boda naar Henny’s Children’s Home en heel hard ‘Uncle Ben’ roepen zodat hij de poort voor een laatste keer kon opendoen, laatste wandeling naar Henny’s Academy; mijn hemel wat ben ik gaan houden van die plekken. Een laatste keer de babyklas massaal m’n naam horen roepen. En zwaaien uiteraard. Heel veel zwaaien. Voor dinsdagavond had ik Munga, Judith, Ruth, Caro en Lilian uitgenodigd voor een etentje bij Jumbo. Met een glaasje Culemborg wijn erbij werd het een hilarisch gezellige avond. De volgende avond vierden we in het huis m’n afscheid met taart, popcorn, sap en snoep. En heel veel gekke foto’s en natuurlijk dansen tot het zweet langs je rug loopt. Een mooie speech van Virginia namens alle meiden, veel liefdesbrieven, knuffels en dikke tranen. Met m’n hart onder m’n ziel ging ik na een bordje pilau terug naar Jumbo.... Op donderdag was er weer taart maar nu op school, een mooie speech van Munga, veel foto’s, cadeautjes, warme handdrukken, knuffels en een laatste privé moment met mijn meiden. Wat zo voelt het; mijn meiden. De tranen liepen over onze wangen. Wat ben ik van die meiden gaan houden en wat doet afscheid nemen dan pijn. Maar zoals Munga donderdagochtend wel 10x over mij zei; She will be back. En zo is het.
Inmiddels hobbel ik alweer een paar dagen in Delft rond. Heb ik m’n draai gevonden in m’n tijdelijk onderkomen, Kees weer geknuffeld, winterspullen uitgezocht bij Ragnar, slaatje gegeten met Kat en Marielle, al vele koffie’s gedaan bij Koffie&Zo en bij m’n favoriete Italiaan gegeten met Naomi. Dat voelt allemaal heel goed. Behalve de buitentemperatuur dan. Daar ben ik niet zo over te spreken. Maar goed, je kunt niet alles hebben en rond 15 maart vertrek ik weer richting de zon dus ik geniet nu maar enorm van het Hollandse weer en m’n Hollandse meiden. En van de Jumbo om de hoek natuurlijk :-). Lieve allemaal, dank jullie wel voor het meelezen, jullie reacties en likes Heeft mij goed gedaan! Lezen jullie weer mee zodra ik aan de volgende uitdaging begin?
Geniet wel optimaal van de tijd hier in Nederland. x