Waar te beginnen? deel 1

Ik had een schrijversblock. Geen inspiratie. Terwijl er toch zoveel gebeurt en gebeurde. Maar goed, jullie hebben het even zonder mij moeten doen. En ik zonder jullie reacties. Zet je schrap want ik heb een hoop te vertellen. Veel tekst dus (weer), helaas weinig plaatjes. Maak ik een volgende keer goed!

Maar waar te beginnen? Met m’n dagje Rotary Kwale? Waar ik niet alleen opeens tomaten moest snijden voor de informele lunch maar waar ik ook veel leuke nieuwe contacten aan heb overgehouden? En waar een stralende lady-boss Catherine haar Rotary pin in ontvangst nam? Of toch maar beginnen met te vertellen dat Pietje soms een nacht niet thuiskomt en dan om 05.00h ’s ochtends luid miauwend aan de deur staat? Of dat Hussein, werkzaam bij Jumbo als de tuinman annex poolboy annex bloemist, mij elke week een bosje bloemen brengt? Of dat ook de politie in Kenia ‘je beste vriend’ is?

Op introductie van lady-boss Catherine zat ik als een braaf schoolmeisje bij de Commandant van de Kwale County Police. Gewapend met een brief waarin ik uitlegde dat het geven van toestemming voor het gebruik van een drone-camera een goed doel dient. Niet geheel overtuigd, liet oom Agent mij een artikel lezen met alle voorwaarden en de straf bij overtreding; een jaar gevangenis en 2 miljoen shilling boete …. Oeps. Optimistisch als ik ben, verliet ik zijn kantoor met de toezegging dat ik snel met een kopie va de licentie zou langskomen. Helaas, onze Johan heeft geen licentie ….. Een week later zat ik weer de ideale schoondochter te spelen om het toch voor elkaar te krijgen. En dat lukte! Ik moest daarvoor wel eerst vertellen wanneer ik jarig ben (?), hoe ik dat normaal vier (niet), waarom Afrika (vraag ik mij ook wel eens af) en welke muziek ik luister (heb je even?). Uiteraard werd ik ook aan de tand gevoeld over m’n christelijke inborst. Toch wel fijn dat ik heb opgelet bij godsdienstles ……. En ik moest m’n telefoonnummer afgeven. Zodat hij kan bellen wanneer er klachten zijn. Bellen heeft hij nog niet gedaan. Appen daarentegen wel …..

Of begin ik toch bij het verjaardagsfeestje van buurmeisje Gift? Zat ik dan; in een piepklein huisje met 12 starende kinderen, een baby op schoot en een stuk zelfgebakken bananentaart in m’n hand. Gift was super blij met m’n komst. En ook met haar cadeautje. Haar moeder geloofde niet dat ik zou komen. Die blanke mevrouw had toch wel betere dingen te doen. Maar ik zat er toch mooi. Haar moeder studeert overigens aan de School for Medicine van Marie. Elke pauze loopt ze naar huis om haar baby te voeden om daarna weer in de schoolbanken te schuiven. Gelukkig wordt ze geholpen door haar nichtje maar ik heb diep respect voor haar!

Voor wie ik ook respect heb, is voor Lout. Lout Molkenboer van St. Kibandaongo. Tien jaar geleden is zij in ‘the middle of nowhere’ gestart met een medisch centrum. Inmiddels uitgebreid met een lagere school, een slaapzaal, medische apparatuur en een motorbike ambulance. Lout stopte onderweg naar de kust bij mij in Kwale voor een kpp koffie, een heerlijk Hollands kletspraatje en een bezoek aan Henny’s Academy. En oh ja, Lout doet dit allemaal vrijwillig en naast haar baan.

Wat ik zeker niet wil vergeten, is om jullie deelgenoot te maken van het verlengen van mijn visum. Deze was uitgegeven op 18 juli voor 90 dagen en kon ik nog een keer met 90 dagen verlengen. Niets aan de hand zou je zeggen. Gelukkig ontving ik een paar dagen voor de verloopdatum een alert van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Voor de toekenning van visa en het verlengen ervan waren recent nieuwe, strengere, regels van toepassing. Voor vrijwilligerswerk moet er tegenwoordig zelfs een apart visum worden aangevraagd …. Het idee om iemand met mijn paspoort naar Mombasa te sturen om een stempel te halen, vergat ik per direct. Toch maar zelf gaan. Met een klein beetje bibberende knieën. Wat als ik geen verlenging kreeg? Of wel maar dan maar tot 18 januari? Om het mijzelf net even iets makkelijker te maken, vroeg ik Douglas om mij met de Henny’s Van naar Mombasa te rijden. Uiteraard werd ik in eerste instantie van het ene naar het andere loket gestuurd. Uiteindelijk vond ik het juiste gebouw en liep de 4 trappen naar boven. Een weigerende lift ging mij natuurijk niet tegenhouden. In het kantoor overhandigde ik mijn paspoort aan een mevrouw die heftig geïnteresseerd in haar telefoon, het achteloos aannam inclusief de vereiste 2000 shillingen. Ik vroeg haar, heel stoer, of het mogelijk was om te verlengen tot eind januari …. Voordat ik het wist, riep zij iets naar haar collega achter zich, hoorde ik een hele grote ouderwetse stempel en had ik 3 minuten later mijn paspoort terug. Met visum. Einddatum 31 januari 2019. Dus. Gelijk m’n ticket verzet; 01 februari 2019 om 06.30h sta ik op Schiphol.

Met een gerust hart en een visum rijker, kon ik verder met de laatste puntjes op de i voor de closing ceremony, het Henny’s Festival for Children en de komst van het bestuur met 20 leerlingen en 5 leerkrachten. Maar voordat die ‘op de stoep’ stonden, bezocht ik ……. Anneke! Ja, alweer! Nu was zij met man en kind op vakantie aan de kust. Heerlijk bijgekletst, gewandeld, gegeten en gezwommen. Anneke verblijde mij nog met een nieuwe voorraad drop en een paar nieuwe flipflops! Nog van de Kili-reünie groep. Wat een feest! Ook een feestje was de volgende dag. Toen zocht ik Ineke met haar man en zoontje op. Die waren ook op vakantie aan de Keniaanse kust. Zij verbleven in Mombasa. En ik dus ook! Ook weer een middag en avond met gezelligheid, goed gesprek, heerlijke koffie en lekker eten. Vervolgens een nachtje in het voor mij inmiddels bekende Severin hotel overnacht zodat ik de volgende dag in alle vroegte naar Mombasa Airport kon.

Want daar waren ze dan! Man man man, daar had ik naar uitgekeken. Ivon, Esther, Edwin. Ivon ontmoette ik voor de eerste keer maar dat zat direct goed. De groep leerlingen en leraren waren een beetje verbaasd om een overenthousiaste blanke mevrouw te zien die iedereen in onvervalst Dellufs ‘Karibu’ = welkom heette. Om direct een goede indruk te krijgen van de efficiency van Kenia, duurde het dik een half uur voordat alle bagage ingeladen was. Alhoewel ingeladen. Opgeladen. Koffers op elkaar gestapeld op het dak. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat het toch niet allemaal paste. Dus toen werd ieder gaatje en hoekje in de bus gevuld. Een beetje krapjes togen we dus daarna naar Kwale. Na een niet hele comfortabele rit, stond iedereen met z’n koffers ruim 2 uur later op de binnenplaats van Jumbo Hilltop Lodge. Heel veel tijd om bij te komen van de nachtvlucht was er niet want direct na de lunch, wandelden we naar Henny’s Academy om kennis te maken met de school en om presentaties te geven. In het Engels! Het grote Kenia avontuur was voor de ISW’ers nu echt begonnen! En voor mij? Waar te beginnen?