In de war

Daar zaten we dan op zondagochtend om 10.00 uur in een (braaf) kringetje; de 17 Kili-climbers voor de officiële briefing door oppergids Genes. Over de route, de gevolgen van hoogteziekte, what to do and what not to do, over pole-pole en super-pole-pole lopen, number 1 & number 2 doen, water drinken, safety first en ‘het gezellig’ hebben. Echt waar; het woord ‘gezellig’ viel. 

Na de briefing, volgde onze eerste medische check. Een soort 0-meting en daarna het controleren van de op het bed uitgestalde spullen. Stiekem voelde ik het tijdens de briefing een beetje gaan kriebelen. Of zijn dat de gevolgen van het slikken van Diamox? Morgenochtend vertrekken we. Poeh. Spannend. Vanaf onze lodge is de Kilimanjaro (soms) goed te zien. Vandaag openbaarde zij zich in volle glorie aan ons. Vast een goed teken :-) 

Voordat we vandaag aan de briefing konden beginnen, moest ik uiteraard Oeganda/Kampala verlaten. Niet alleen de stad met al zijn gekkigheden achter mij laten maar vooral de boys! Wat was vrijdag een vreselijke dag. Heb het trouwens ook super leuk gehad want het olijke duo Frank & Joris kwam gezellig een biertje drinken en een hapje eten in ICU Guesthouse. Samen met Anne, Thijs en Merel een super gezellige avond gehad en daarmee op een fijne manier een bijzondere periode afgesloten. Een mens zou van al deze emoties volledig in de war raken! 

Waar ik zeker in de war van raakte, wat het ‘resettelen’ van Mutumba. Ik mocht afgelopen maandag mee om hem naar huis te brengen. Wat een dankbaarheid van zijn familie dat hij er weer is. Zijn tante ging nederig door haar knieën terwijl wij in het mini-huisje op de enige bank mochten zitten. Met open armen werd het joch ontvangen op school door de hoofdmeester. En Mutumba? Die liet op geen enkele manier blijken wat hij hier nu allemaal van vond. Boos worden, lief doen, vragen stellen; op niets kwam een reactie. Als dat maar goed gaat …….. 

Wat deze week zeker goed ging, was mijn officiële evaluatiegesprek met Isaac. Ik kan mij bijna niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een officieel beoordelingsgesprek heb gehad met een leidinggevende. Ik werd er gewoon bijna een beetje zenuwachtig van. Met grote zorgvuldigheid had Isaac ons gesprek voorbereid. En hij wist een paar hele rake en mooie dingen te zeggen. Allemaal super positief wat mij een enorm goed gevoel gaf. Fijn dat ik echt heb kunnen bijdragen; zowel in het (dagelijks) leven van de jongens als bij de organisatie Agape. Isaac was ook heel benieuwd naar mijn bevindingen. Toen ik hardop uitsprak hoe ik de afgelopen periode heb beleefd, voelde ik pas echt wat het met mij heeft gedaan. Het land, de mensen, de ellende en armoede, het plezier en vooral de jongens zijn enorm in mijn hart gaan zitten. Ik hield het dan ook niet droog. En dat was niet de laatste keer deze week. 

Om mijn periode bij Agape goed af te sluiten, had ik bedacht dat ik graag met de jongens wilde gaan doen wat zij het allerliefste doen; voetballen! Op donderdag vertrok er dan ook een busje met boys vanaf de boys home en een busje vanaf de drop-in richting voetbalveld. Flessen water en cola mee en ballen maar! Je kunt je bijna niet voorstellen hoeveel plezier die gastjes hadden door 1 1/2 uur achter een bal aan te mogen hollen. En bloedfanatiek. Wat een feest! 

Wat ook een klein feestje was, was om donderdag de schaar in mijn haar te laten zetten. Het spijt mij Danielle maar ik heb het niet voorgehouden tot eind maart ……. Ik wilde toch graag nog een beetje knap die berg op. Dus op de brommert naar de andere kant van de stad en voor het enorme bedrag van omgerekend € 15 een hele fijne hoofdmassage en een paar meter haar minder. Met een fles haarlak Ultra Strong onder mijn arm geklemd, ging ik als tevreden mens terug naar m’n tijdelijke stekkie. 

En toen was het vrijdag ……. Voor de laatste keer op de boda-boda, voor de laatste keer pocho&beans eten, voor de laatste keer getuige zijn van vrijdag-wasdag, voor de laatste keer op de foto, lachen, gek doen, plagen, memory spelen, een goed gesprek, een natte zoen van Anna en Jeremiah en voor de laatste keer een knuffel. Ik heb zelf in de DO’S en DONT’S voor vrijwilligers opgenomen dat ‘excessive hugging’ een DON’T is. Daar heb ik mij vrijdag weinig van aan getrokken. En volgens mij vond iedereen dat best. 

De kids hadden op beide locaties hard voor mij geknutseld (dank je wel Tine en Marriet!). Ik kreeg dan ook een boek met tekeningen, (liefdes)briefjes en mooie toespraken van de jongens. In de boys home werd door de jongens en de staff hard voor mij gebeden; voor een veilige climb, een mooie vakantie en vooral een veilige thuiskomst. We hebben ons gek geknuffeld. Toen ik door de poort stapte, stonden ze met vochtige oogjes op een rijtje naar mij te zwaaien. Mijn hart brak. Bij ‘thuiskomst’ vroeg Anne heel lief hoe mijn dag was geweest. En daar kwamen de waterlanders (weer). De realiteit van de dag was wel dat ik mijn spullen moest gaan pakken. De volgende ochtend stond de taxi om 08.00 uur op de stoep om mij naar het vliegveld te brengen. Met enige vertraging, de president wilde namelijk ook graag een stukje vliegen, vertrok ik zaterdag en landde 1,5 uur later in Tanzania. Een nieuw avontuur wacht mij! Super spannend en heel tof om dit te gaan doen. We hebben een toffe groep mensen, ervaren gidsen en goede zin en een hoop mensen die in ons geloven, ons hebben gesteund en mooie projecten waarvoor we dit doen. Dus. Ik zorg dat ik morgen uit de war ben en mij volledig focus op de aankomende 8 dagen. Kilimanjaro; here we come!