What's in a name?

7 oktober 2018 - Kwale, Kenia

Mijn naam geeft hier wat problemen; Cajoja, Calora, Caroline, Carol; ik heb het allemaal voorbij horen komen. Maar weinig Kenianen zijn in staat om mijn naam in een keer goed uit te spreken. Laat staan mijn achternaam! Dat is helemaal hilarisch. Maar er is nog meer verwarring. In Kenia is het heel gebruikelijk om een vrouw aan te spreken met ‘mama’ gevolgd door de naam van haar eerstgeborene. Zo heet mama Fatouma in het huis geen mama Fatouma maar mama Moody. En de dame in het winkeltje bij het huis om de hoek heet mama Alex. Daarnaast hebben veel, en misschien wel alle, Kenianen een Afrikaanse naam en een Engelse (christelijke) naam. Zo heet de lady-boss van Jumbo Nyawira Catherine Mithamo. Ik spreek haar aan met Catherine of Cat. Op Facebook heet ze Nyawira, in de wandelgangen bij Jumbo ‘madame’ en voor haar vrienden mama Tiffany. Want ja, zo heet haar dochter dus. In het huis levert dit, bij mij dan, best wel vaak verwarring op. Zo noem ik een van de meisjes Pili. Ze heeft Monapili en en op school wordt zij met haar andere voornaam aangesproken; Furaha. En dan ook nog Furaha small want we hebben ook een Furaha big. Niet dat de een dikker of groter is dan de ander maar gewoon ouder. Want Rukia small steekt met kop en schouder uit boven Rukia big. En over de vele Fatouma’s heb ik het dan nog niet eens gehad. Volgen jullie het nog? Nog een fenomeen wat ik opvallend vind. Kids krijgen soms bijzondere Engelse namen; zo ontmoet ik regelmatig op straat de ‘buurmeisjes’ van het huis; de zusjes Faith en Gift. Geloof/vertrouwen en Geschenk dus. Ik ben trouwens uitgenodigd voor het verjaardagsfeestje van Gift. Hoe schattig is dat? 11 oktober vindt het feestje plaats en ik zorg natuurlijk voor een klein cadeautje.

Maar goed, bottom line van dit verhaal? Ik vind het verwarrend soms. Daarom luister ik ook maar naar (bijna) alles; auntie C., Cajoja en Calora. En zelfs naar mama Henny’s. Want zo word ik op straat vaak aangesproken. Want ja, ik ben nu toch een beetje de oppermoeder van het huis en de school met m’n blanke huid. Zo werd ik van de week op straat op weg naar school nageroepen door een jongeman; mama Henny’s, mama Henny’s ….. for you! Look, for you! Toen hij dichterbij kwam, zag ik dat hij een schildpadje omhoog hield. Ik keek een beetje verbaasd en vroeg voor de zekerheid; ‘voor mij’? Ja ja ja, knikte hij enthousiast, ‘for children’! Nou, voor de kindertjes doe ik alles dus pakte ik braaf het beestje aan. Uiteraard volgde toen de vraag voor wat geld voor een kop thee. Met mijn nieuwe beste vriend opgerold in m’n spijkerjack, wandelde ik vrolijk verder. Op school gaf ik het arme beest aan onze kok Binti voor in de ‘turtle soup’. Binti volledig in shock. Zij had een beter idee; schildpad in het kippenhok zodat de kids er in de pauze naar konden kijken. Mijn turtle is overigens geen turtle maar een tortoise. Een turtle zwemt in water en een tortoise wandelt op het land. Weer wat geleerd. Dat onze tortoise kan wandelen, weten we inmiddels ook want het beestje was in de pauze er binnen een paar minuten vandoor. Nooit meer wat van gezien. Maar goed, voor 50 cent weer een leuk verhaal, toch? De jongen die mij de tortoise had gegeven, was de volgende dag nog even teruggekomen om te checken of mama Henny’s misschien niet nog een beetje geld over had voor haar nieuwe aanwinst. Want ja, de 50bob was al op …..

Het was deze week ook tijd voor een bezoek met bijna al onze albino meisjes aan het Kwale Eye centre voor hun jaarlijks oog-check. Met z’n allen in de Henny’s Van, melk, brood en thee mee, reden we in alle vroegte richting de oog-dokter. Het wachten op de goede man werd verzacht door een uurtje schommelen in het speeltuintje van het centrum. Ook mijn video’s van de Zweedse kok van de Muppet show bracht wat afleiding. Voor de andere bezoekers vormden we een wat raar gezelschap; een big mama, 8 albinos en een blanke. Maar dat kon onze pret niet drukken! Wat overigens niet echt een leuk verhaal is, is het schrijnende probleem van albino’s en het albino-zijn. Het enige wat een albino onderscheidt van een niet albino is een DNA defect waardoor een albino geen melamine aanmaakt. Daardoor hebben albinos dus een witte huid. Maar deze huid brengt weer veel problemen met zich voort; verhoogde kans op verbranden, snelle huidveroudering, uitdroging en huidkanker. En vaak, of altijd, dus heel slecht zicht. Ik heb nog niet kunnen achterhalen hoe dat dan precies komt maar bij de controle bleek maar weer hoe slecht zij kunnen zien. Niet voor niets zitten onze meiden met hun neus tegen het schoolbord aan voorin de klas. Gelukkig worden de meiden wel geaccepteerd. Er blijkt uit niets dat ze worden gepest of gediscrimineerd door hun ‘zusjes’ in het huis of de kinderen op school. Dat is niet overal zo. Helaas. In Tanzania gelooft men zelfs dat albinos bijzondere krachten bezitten. Ledematen van albinos worden gebruikt om geneesmiddelen van te maken. Met ontvoering en moord tot het gevolg. De meeste albinos worden in hun gemeenschap, en gezin, niet geaccepteerd en daardoor verstopt in huis met vaders die hun frustraties op hen bod vieren. Dat is ook precies de reden waarom GEF het huis openstelt voor deze meiden; zij zijn anders hun leven niet zeker. Ik had voor afgelopen 30 juli nog niet eerder een albino (kind) ontmoet. Maar kan nu uit eigen ervaring vertellen dat ze net zo lief, irritant, grappig, eigenwijs en bijzonder zijn als elk ander kind!

Verder zat ik deze week aan tafel bij Charles die een door de Wereldbank gefinancierd trainingsprogramma biedt voor jeugd en (jonge)vrouwen. Uitermate geschikt voor onze ex-Henny’s girls! Super leuke ontwikkeling dus. Ben ik een dagje met Serah op pad geweest in Mombasa. Lekker geklets, uren gewacht op het geboortecertificaat van haar zoon, koffie gedronken (uiteraard!) en geshopt. Ook belangrijk. Kwam Elvis op bezoek. Niet om te zingen maar om een dak te repareren. Waar hij eerst overigens finaal doorheen zakte maar dat is slechts een detail. Heb ik de laatste hand gelegd aan het projectplan en de begroting voor het vervangen van de daken en het installeren van zonnepanelen. Hebben we de locatie voor de playground op school bepaald en een datum afgesproken voor de installatie. Zijn we druk geweest met de voorbereidingen voor de open dag op school - het Henny’s Festival for Children - op zaterdag 27 oktober. En beleefde ik een kleine dip met mijn verkering. Joseph is namelijk heel jaloers wanneer ik speel met andere kids dus doet hij lelijk. En dat is niet ok. Een goed gesprek kunnen we nog niet echt voeren. Mijn Kiswahili is nog niet echt vloeiend en zijn Engels beperkt zich tot apple, bal, watermelon en tomato. We zijn nu trouwens weer helemaal dikke maatjes. We hebben elkaar gewoon een dag niet aangekeken en daarna gedaan alsof er niets was gebeurd. Tip voor thuis?

We vierden uiteraard weer verjaardagen! Agnes en een van de vele Fatouma’s waren de gelukkigen. Het protocol is hetzelfde; taart, limonade, veel en vaak Happy birthday zingen, snoepjes en biscuitjes. Volgens de meisjes hebben we a.s. zaterdag wel 7 jarigen. Volgens de dossiers helaas 0 …… Dat was afgelopen zaterdag dus geen taart. Balen! Maar wel weer een geslaagde talentshow die we dansend met elkaar afsloten.

Van de week ook weer een les gevolgd op school. Bij de nieuwe leraar Pieter. Ik weet niet hoe ik het voor elkaar krijg maar het was weer een les Christian Religion. Dit keer over de vruchten en de giften van de Heilige Geest. Geduld is een van de vruchten. Ik ben bang dat ik die heb gemist bij het uitdelen ….. Het geloof speelt een enorme belangrijke rol in het leven van een Keniaan. 99,9% gaat naar en kerk of moskee. Van meisje Samira mag ik elke dag een boek uit de bijbel noemen, een hoofdstuk en een vers. Zij leest mij dat dan voor. Haar favoriete boek, hoofdstuk en vers lezen we dan ook. Het geeft je te denken dat een meisje van 8 zo serieus is over haar geloof. Mooi om te zien. Net zoals het mooi was om te zien dat Miselemani, een moslimmeisje, helemaal boos werd toen tijdens een spelletje, Jezus werd genoemd als zoon van God. Dat kon echt niet! Dat moesten we maar snel navragen aan meester Hussein op school. Ze was diep beledigd. Ook bij haar zit haar geloof diep. Voor een luchtige noot, ben ik maar snel met de meiden ‘galgje’ gaan spelen. Ze vonden het zo leuk dat het nu bijna elke dag vaste prik is; Calora, wanna hang yourself? No, thank you dear but I wanna play ‘hang yourself’, ok? Lugubere gesprekjes krijg je zo :-)

Natuurijk zijn ook de voorbereidingen voor het bezoek van het bestuur en de leerlingen van ISW in volle gang. Die week wordt Kwale trouwens overstroomt met blanken want er komt ook een delegatie van de Verkaart Groep. Dan hoop ik een aantal mensen te ontmoeten met wie ik tot nu toe alleen per mail of telefoon contact heb. Waardevol waren ook weer de contacten met Nederland; o.a. Skypen met Marjolein, het GEF bestuur en Martine van BIS, (video)bellen met Katja, Marielle, Naomi en Franklin en een vlogje van Kees! Kees heeft het goed bij Rienske en haar meiden. Daar ben ik super blij mee!

Voordat ik het vergeet; ik zoek nog een huisje voor mijn Keniaanse poezen-vriendje Pietje. Hij is inmiddels zo gewend aan slapen op bed, veel knuffelen, kattenvoer uit een bakje en een indoor kattenbak dat een leven ‘buiten’ er niet meer in zit. Dus … Marielle? Een muizenvanger voor jou? Kun je hem gelijk meenemen in januari?

Ik was van de week ook heel blij om Grace weer te zien. Zij is een van onze highschool (middelbare school) meiden. Bijna elke middelbare school is een kostschool; de meiden vertrekken dus op een dag en daarna zien we ze soms maanden niet meer. Grace moet eindexamen doen dus gingen Lilian en ik bij haar op bezoek om haar een hart onder de riem te steken. Ons weerzien was echt hartverwarmend en van het briefje wat ik bij het afscheid van haar kreeg, werd ik helemaal week.

Het vermelden waard verder nog is dat het vorige week 3 dagen achter elkaar heeft geregend en ik nu uit pure armoede een hele lelijke paars met witte stippen paraplu heb gekocht, provider Airtel voor onverklaarbare reden een hele dag ‘uit de lucht’ was wat bellen of gebeld worden onmogelijk maakte, er een dag geen stroom was in Kwale en geen stroom betekent geen wifi. dit werd afgetopt met 2 dagen geen stromend water … Dat vind ik misschien nog wel het meest vervelende; 2 dagen niet douchen … Maar ach, je went eraan, je gaat wat anders doen en wacht geduldig af. Dat zijn nu eenmaal Afrikaanse perikelen, dat mag verder geen naam hebben ……

Foto’s

12 Reacties

  1. Judith:
    7 oktober 2018
    He Carola, ik zie veel van die albino kindjes, wisten jullie ook dat er een wereld beroemde albino is uit zuid afrika die fotomodel is? Sanele Xaba, er steeds meer erbij komen??
  2. Arie Brouwer:
    7 oktober 2018
    Hi Carola, of Cajoja klinkt ook wel grappig 😜Leuk om te lezen! Prachtig mooie ervaringen met machtig mooie mensen daar! Heel veel groetjes, Arie en Marina
  3. Cynthia:
    8 oktober 2018
    "Pole-pole mama Henny's" ;-)
    Weer heerlijk zitten genieten van je verhaal. Love it.
  4. Rita Boerlage:
    8 oktober 2018
    Hoi Carola,
    Wij hebben in Tanzania (Leshoto) ook een kindertehuis bezocht waar heel veel albino kinderen waren. Heel mooi om te zien dat deze kinderen daar zo liefdevol werden opgevangen.
    Ik geniet van al je verhalen en vind het heel bijzonder dat jij helemaal naar dat verre Afrika bent afgereisd! Heb je trouwens nog geen Masai krijger aan de haak geslagen? Tijdens onze reis door Kenia/Tanzania hadden de meiden bij ons in de groep niet te klagen over belangstelling!
    Groetjes van Rita (moeder van Marjolein)
  5. Edwin:
    8 oktober 2018
    Mama Henny’s Cajajo, je bent goed bezig! Goed om ook van jou te lezen dat de albino girls er gewoon bij horen!!
    En mooi om te lezen dat je zoveel lol en plezier brengt 🎉🎂😃
    Naast al die andere fantastische dingen die je voor GEF doet!
    Tot snel 😘
  6. Ineke:
    8 oktober 2018
    Ha ha, leuk je namen verhaal. De dochter van 'onze Doingoood' Kate zegt altijd: 'isse not aunty Ineke, issa mama Benja' als ze het over mij heeft. En de schoonmaakster die wij jaren geleden in ons Doingoood huis in Mombasa hadden had 2 kinderen: Wisdom en Albright. Grappig he?
  7. Jack:
    10 oktober 2018
    Weer prachtig om te lezen! Ook leuk te lezen dat leerlingen van mijn oude school (ISW) langskomen.
    En het is natuurlijk beter dat ze je Calora noemen i.p.v. Calorie 😜
    Iedere keer wanneer ik je verhalen weer lees denk ik: dat boek moet er echt komen!
  8. Anneke:
    11 oktober 2018
    Hi dear, heerlijk weer even mee te wandelen in jouw Keniaanse leven daar! Zijn je dropjes al bijna op trouwens met die regendagen kan ik mij zo voorstellen dat het hard gegaan is 😋. Zie je snel weer 😘
  9. Linda Hartensveld:
    11 oktober 2018
    Carol, dankjewel voor deze educatieles ha, ha.
    Jeetje, die Albinokids joh, echt heel bijzonder om ze tussen het gros donkere kids te zien. Ook leuk om van jou een foto te zien. Je ziet er goed uit meid.

    Ik wacht je volgende verhaal weer met smart af.

    Groetjes, Linda
  10. JVBARNEVELD:
    11 oktober 2018
    GEWELDIG WAT EEN BELEVENISSEN ALS JE DIE KINDEREN ZIET DOET HET WAT MET JE NOG VEEL PLEZIER MET ALLES HET IS EEN HELE ERVARING OP NAAR JE VOLGENDE VERHALEN VEEL LIEFS
  11. Marc:
    12 oktober 2018
    Je blijft inspireren!
  12. Mariëlle:
    14 oktober 2018
    Nou ja zeg, Calola, lijs bij😊? Mooi verhaal weer liefie, ik voel de druk rondom het worden van een kattenmoeder toenemen, wie weet gaat het lukken! Wat top je te ‘zien’, en vond het verbazingwekkend en hartverwarmend te constateren dat het dus eigenlijk echt niet uitmaakt dat je tienduizenden km’s weg bent, het gesprek blijft hetzelfde (wat zegt dat 😀🤔). Veel plezier deze week én veel liefs! 😘😘😘