White musk & zwarte piemels

Daar zat ik dan opeens achterop een boda boda in stoffig en warm Kampala achter collega Eva aan op weg naar het Doingoood vrijwilligershuis. We reden door straten en langs gebouwen die ik herkende van vorig jaar. Jeetje, ik was terug! Terug in Oeganda. En niet voor een paar weken. Of voor een paar maanden maar voor 2 jaar …… Dat is toch even andere koek.

Dat ‘opeens’ is natuurlijk niet helemaal waar. Maar toch, ondanks dat ik al langere tijd wist dat ik 15 maart weer zou vertrekken, was ik toch ‘opeens’ daar. Begin februari schreef ik over mijn laatste dagen in Kenia, het afscheid, m’n keuzestress in de Jumbo en mijn ongenoegen over de buitentemperatuur in Nederland. Toen leek Oeganda nog ver weg.

Wat heb ik heerlijke weken op Hollandse bodem gehad! Uitgebreid bijgekletst, liters koffie gedronken, m’n favoriete taartje gegeten, m’n favoriete mensen gezien en gesproken, enorm genoten van ‘mijn’ stad en het lekker rondscheuren in m’n Bonbon, geknuffeld met Kees, glow-golf gespeeld, naar de kapper geweest, in - voor mij - nieuwe eettentjes geweest, bij favoriete eettentjes geweest, door de stad gewandeld, naar de film geweest, vaccinaties gekregen, super weekend gehad met het bestuur van de Girls Empowerment Foundation, naar het Heldinnen-ontbijt geweest bij Haagse tassen-meneer Omar op nominatie van Naomi, goede gesprekken gehad met Ineke/Doingoood, m’n talenten getest, naar een heel stevig muziekje geweest, meegezongen met VOF De Kunst. En een paar dagen per week gewerkt. Al die taart, salades en andere uitspattingen moesten natuurlijk ook betaald worden. En wat dacht je van de eer om paranimf te zijn van Gaby bij haar promotie?

Op Valentijnsdag vertrok ik met Gaby haar moeder als bijrijder richting Maastricht. Onderweg bakkie gedaan met de hele familie De Lijster en live geluisterd naar Gaby haar tweede radio-optreden van die dag. Doorgereden naar Maastricht waar we met elkaar in een hele leuke B&B verbleven. Na de thee, omkleden, haren doen, optutten en rode schoenen aan en in vol ornaat naar de universiteit. Gaby mocht haar handtekening zetten op de muur in het ‘zweetkamertje’ en toen was het moment zover. In een mooie ‘optocht’ betraden wij de zaal die vol zat met familie, vrienden en collega’s. En daar stond ze dan. Aan de desk. Om na 8 jaar bloed, zweet en tranen haar promotiewerk te verdedigen. En dat deed ze met verve! Man man man, wat waren we allemaal trots! En natuurlijk kreeg ze haar diploma en toen was ze mevrouw Dr. Gaby de Lijster - van Kampen. Past bijna niet meer op haar visitekaartje. Aansluitend op de verdediging dronken we met elkaar een borrel en genoten we van een heerlijk diner. Die rode hakken deed ik aan tafel subtiel uit. Wat deden m'n arme voeten pijn! Niet meer gewend om op 8 cm. hak te lopen.

Februari was dus een top maand! Toen kwam maart .... en maart stond in het teken van (weer) gedag zeggen en afscheid nemen. Laatste keer met Kat&Jel aan de sla bij De Waag, nog een bakkie hier, nog een lunch daar. Lieve kaartjes en cadeautjes, nog een laatste knuffel met Kees, schoonmaken van het huis en inpakken en wegwezen. Op Schiphol had ik even een deja vu; nog niet zo lang geleden checkte ik aan dezelfde balie in en moest ik ook m’n koffers her-inpakken en toen stonden ook Katja, Marielle, Ragnar, Naomi en Gaby geduldig op mij te wachten. Nog een laatste koffie met elkaar, dikke knuffels en vechtend tegen m’n tranen, ging ik weer.

Ruim 12 uur later stond ik op Oegandese bodem, de warmte viel als een deken op mij. Evenals de honderden muggen. Ik was er weer! Zoekend naar mijn chauffeur, stond ik totaal verrast, oog in oog met Isaac, de projectdirecteur van Apage, het project waar ik in 2018 vrijwilligerswerk heb gedaan. Hoe grappig en toevallig. Een warm welkom, eindeloos handen schudden en een dikke knuffel. Toen vond ik nog een bekend gezicht; Bernard. In 2018 deed hij het al en nu reed hij mij weer met al m’n zooi naar Kampala. Gezellig kletsend, bracht hij mij veilig en wel naar ‘huis’. En daar zaten collega’s Frank en Eva op het terrasje met rum&cola op mij te wachten. Nu was ik er echt.

Ondertussen ben ik er (al of pas?) 4 weken. Het voelt vertrouwd en tegelijkertijd nieuw. Vertrouwd zijn natuurlijk de ritjes achterop de boda, het worden nagekeken, de zwaaiende kindertjes, het worden aangesproken met mzungu, de brandende zon, de soms uitputtende warmte, het Doingoood vrijwilligershuis en het lokale personeel, Anne en Thijs van ICU Guesthouse en koffie bij Cafe Javas. Vertrouwd was ook de barbecue bij het vrijwilligershuis. Ik heb wat uurtjes in die tuin doorgebracht. Nu was het wel anders want we vierden met deze Oegandese barbecue het afscheid van collega Frank. 's Middags hadden we onder de bezielende leiding van Dorothy en Julia de barbecue voorbereid; hakken, snijden, schillen, persen en kneden. Julia complimenteerde mij met mijn 'mes-vaardigheid' en concludeerde dat ik vast een hele goede kok ben! Hahahaha, hoever kan een mens ernaast zitten. 

Nieuw zijn alle projecten, de contacten, alle vrijwilligers en stagiaires en niet te vergeten, mijn werk. En nieuw is het om deel te zijn van de Doingoood family. Ik heb collega’s! En wat voor collega’s! Allemaal leuke, lieve, enthousiaste en enorm betrokken collega’s. Ook nu weer nieuw en vertrouwd. Ineke, de lady-boss, ken ik natuurlijk al. Net als (vertrekkend) collega Frank en roomie/tentie/dada Anneke. Nieuw voor mij zijn (waren) huisgenoot en coördinerende Oeganda collega Eva, bloggende en social media Oeganda collega Robin, coördinerende Kenia collega Lisanne en team Nederland collega Jeannette. Met iedereen inmiddels uitgebreid live of telefonisch kennisgemaakt.

Natuurlijk ook Kampala in geweest. Wat een gekke, drukke, stoffige, levendige stad is dit toch. Winkelen hier is een avontuur. Elk gebouw in de stad herbergt een enorme hoeveelheid winkeltjes. Het grappige is, is dat in elk gebouw bijna dezelfde producten worden verkocht. Op zoek naar een telefoon? Dan heb je gelijk tientallen telefoonwinkeltjes te pakken. Op zoek naar beddengoed? Dan moet je in gebouw X zijn waar het aanbod overweldigend is. En dat geldt zo’n beetje voor alles. Iets laten printen of drukken? Dan moet je op Nasser Road zijn. Zo zijn er gebouwen en straten voor auto-onderdelen, potten en pannen, schoenen en meubels. Een kilometer lange straat met links en rechts alleen maar bedden, kastjes en tafels. Een soort openlucht Ikea dus. Maar dan zonder de Zweedse balletjes.

Bij de openlucht Ikea heb ik dan ook m’n hart opgehaald en een paar dingen aangeschaft voor m’n kamer. Een nieuw bed gescoord en fris nieuw appeltjesgroen beddengoed gekocht. Met Eva een paar toffe schilderijen voor onze woonkamer aangeschaft. M’n opgestuurde verhuisdoos met nog meer kleren, sneakers en teenslippers opgehaald bij het postkantoor. De meegekregen white musk wierook een plekje gegeven op de salontafel en de zwarte piemel drop al helemaal opgesnoept. Bij het sportschooltje om de hoek probeer ik mij braaf 2x in de week te melden en ik begrijp inmiddels ook waar ik wat kan vinden aan Doingoood documenten op Google drive. En niet geheel onbelangrijk, ik ken een paar leuke koffietentjes in de stad en weet waar je lekker brood kunt kopen. Bedankt Kampala en collega’s voor de eerste 4 weken! Ik kijk uit naar het vervolg!