Beestenboel

In zeven dagen een berg op en af, slapen in een tentje, number 1 & 2 doen op de ‘bush toilet’; het helpt allemaal niet om frisser te ruiken. Ik heb medelijden met degene die na ons de bus is ingestapt want volgens mij stonk die bus inmiddels naar een kudde ezels! 

Nieuwe inzichten
Vandaag, de laatste dag van mijn reis, voel ik mij trouwens ook een beetje een ezel. Die van ‘een ezel stoot zich over het algemeen niet 2x aan dezelfde steen’. Ik zit op mijn favoriete plekje op het strand van Mbuyu Beach, kijk uit over de oceaan en denk na over de afgelopen weken. Ik ging weg met het idee dat ik bij het teruggaan nieuwe inzichten zou hebben, zou weten hoe ik 2018 verder ga met bijvoorbeeld werk. Maar nee, ik heb de afgelopen weken zo intensief in het hier en nu geleefd, dat ik werkelijk geen idee en zeker geen nieuwe inzichten heb. Is dat dom? Of heb ik gewoon intens genoten? Ik denk, weet eigenlijk wel zeker, dat laatste dus zo’n enorme ezel ben ik dan toch niet? Ik heb elke dag met alles wat ik in mij heb, genoten, gelachen, gekeken, beleefd en geleefd. M’n hart laten spreken. En ook best wat traantjes gelaten; soms van ontroering, soms door de confrontatie met mijzelf, soms door het (moeten) nemen van afscheid. Dit continent, de kleuren en geuren, de mensen, het weer, de kids, de natuur; het heeft mij geraakt. Ik kom niet thuis met dreads op mijn hoofd, gekleed in batik kleding op raffia slippers met een mokka baby onder mijn arm. Ik kom wel thuis met een ‘overload’ aan indrukken, mooie verhalen, nieuwe vrienden en nieuwe ervaringen. En misschien nieuwe wensen en ideeën. Wat heb ik enorm en intens genoten!!! 

Projectbezoek
Laat ik vooral niet vergeten met jullie de week na de Kili-climb te delen want die week was er ook 1 voor in de boeken! Maandag gingen we namelijk met de hele Kili-groep naar 2 projecten in Arusha, Tanzania. Twee projecten die door de Kili-climb groep 2016 zijn ondersteund met het sponsorgeld wat zij hadden opgehaald. We bezochten een school met bijna 1900 (!!) leerlingen en 65 ‘special needs-kids’. Kinderen met speciale behoeften door hun geestelijke of fysieke beperking. Voor deze groep kinderen zijn er met het sponsorgeld speciale materialen ed. aangeschaft. We werden hartelijk ontvangen met dans & zang. En een heleboel kids! Zij wilden graag hand-in-hand lopen, de school laten zien of gewoon een knuffel. Dat deden we allemaal met overgave! 

En we bezochten Happiness en Godfrey; 2 kids met een beperking die worden geholpen om hun opleiding te kunnen afmaken. Hun schoolfees worden betaald, hun uniform, de lunch en het transport van en naar school. Vooral Happiness zat happy te stralen achter haar Singer trapnaaimachine om ons trots te laten zien wat zij allemaal heeft geleerd en inmiddels kan! Deze bezoeken deed ons ook weer even echt realiseren waarom wij de dag ervoor met pijnlijke knieën, verbranden gezichten/neuzen en lippen, stinkend met echt heeeeeel raar haar van een bijna 6000 meter hoge berg waren gekomen! Om heel veel hele kwetsbare kinderen een kans te geven. Het was dus heel mooi om deze projecten te zien. Gaf onze ontbering een extra dimensie. Ik besloot direct dat ik in Kenia 1 van ‘onze’ projecten wilde bezoeken. We sloten deze bijzondere dag af met een uitgebreide late en hele gezellige lunch inclusief de officiële overhandiging van ons Kilimanjaro certificaat! In the pocket!

’s Avonds dronken we nog een biertje met elkaar en evalueerden we de expeditie. Voor iedereen stond en staat voorop dat de tocht en de summit halen tof was maar dat we ook vooral enorm hebben genoten van het ‘samen’, het groepsgevoel, de steun van en voor elkaar. En dat we het ook erg leuk hebben gehad. En dat is een understatement. En uiteraard een ‘big thank you’ voor onze dada Annika! Niet alleen een hele fijne Roomie/Tentie en een fijn mens maar ook een enorme bikkel (3x Kili inmiddels) en ons groot leider deze tocht. Met heel veel enthousiasme, precisie en toewijding heeft Anneke ons voorbereid op en begeleid tijdens. 

De meesten van de groep verlieten de volgende dag Tanzania. Sommigen zelfs om de dag van aankomst alweer aan het werk of de studie te gaan. Respect! Maar deze bofkont mocht met haar Tentie, en nog 7 andere hele leuke peepels een paar dagen op safari!  Beestjes kijken! Joehoe! Blijer kan je mij bijna niet maken. En wat was het mooi! Onder de bezielende leiding van gids Andelew waren we 3 dagen op pad. Voor Andelew was het trouwens ook feest; 5 mooie en slimme dames in zijn safari-auto die hem spontaan hielpen met het uitzoeken van zijn bruid en zijn telefoon beantwoordden wanneer hij achter de stuur zat. Andelew bofte maar met een auto vol Queens. Daarvoor betaalden we wel een prijs; Andrew heeft namelijk veel neven met een winkeltje ….. Onderweg spekten we dus behoorlijk de Tanzaniaanse economie. En waarschijnlijk Andrew z’n portemonnee.

Op safari
Tijdens onze 3-daagse safari bezochten we Tarangire National Park, Ngorongoro (de krater) en National Park Lake Manyara. Wanneer ik te vaak hebt gezegd ‘oh, kijk nou, wat mooi!’ dan spijt het mij, oke reisgenoten? Tarangire was zoals ik mij Serengeti voorstel met wijdse uitzichten, natuur zover je kunt kijken. Ngorongoro is met niets te vergelijken; een ingestorte krater op 2200 meter hoogte waar je inrijdt door 600 meter af te dalen. Enorme kuddes met zebra’s en wilde beasts, 100 tinten groen, poezen-porno voor je neus en zelfs een paar neushoorns. Ik vond het werkelijk prachtig! Lake Manyara is het thuis van flamingo’s maar in maart zijn ze op vakantie. Dus genoten we van een pool vol met hippo’s, Masai giraffen en een optocht van een olifanten-familie. En we overnachtten uiteraard weer op een paar hele mooie plekjes en keken gegeneerd naar een Afrikaanse dans- en zangshow. Gelukkig deden Krista en Marloes fijn mee dus was het ook nog een leuke avond voor de performers. 

Volgende stop
En toen was het opeens donderdagavond en waren we weer terug in Moshi. Koffers werden herpakt want nog niet iedereen was klaar om naar huis te gaan. Zanzibar wachtte op Anneke, Aad en Marit. Nederland was klaar om Ben, Miranda en Krista weer in de armen te sluiten. Laura & Marloes deden daar nog een dagje langer over en ik vertrok zaterdag naar Kenia. Met de intentie trouwens om 10 dagen helemaal niets anders te doen dan naar het strand te hobbelen, naar het ontbijtbuffet en ’s avonds naar het diner. Geen beestenboel plannen dus voor Kenia. Maar of dat ook echt is gelukt?