Woensdag wasdag

Wie heeft wel eens zijn/haar was met (of op?) de hand gedaan? En dan bedoel ik niet een paar sokken of onderbroeken tijdens de vakantie of reis. Maar echt, dus je beddengoed, al je kleding, spijkerbroek(en) en dus ook je ondergoed. Mijn vader deed op die manier de was altijd tijdens onze vakanties. Stond hij enorm te zweten boven teilen met sop met onze strandlakens. Geen idee waarom. Thuis was hij niet van de was maar op vakantie opeens wel. Nooit naar gevraagd ook maar misschien weet m’n moeder het antwoord; ma?

Hoe dan ook, de volledige was doen op/met de hand is best een ‘ding’. Althans, dat vind ik. In Oeganda, en hiervoor ook in Kenia, zag ik vrouwen niets anders doen. Soms in de rivier maar meestal toch met emmers, teilen, stukken zeep en borstels. Het is hard werk(en), slecht voor je rug en ook niet altijd even bevorderlijk voor het behoud van je kleding. In Kenia werd mijn was gedaan … Heel af en toe, waste ik in het wastafeltje wat kleine (kwetsbare) dingen en gebruikte ik mijn meegenomen knijpfles vloeibaar wasmiddel. En oh ja, ik heb een aantal keer m’n schoenen ‘gewassen’. In Kampala maken mijn collega’s gebruik van de wasmachine in het vrijwilligershuis. Dat we daar een wasmachine hebben, is een onvoorstelbare luxe! Onze Dorothy en Julia zijn er dan ook maar wat blij mee. Niet voor 16 man handdoeken en dekbedovertrekken op de hand wassen. Ik zag mij alleen niet met m’n was achterop de boda naar het huis rijden om daar te wassen en te wachten tot de was droog is. Ik wilde dus graag een wasmachine. Dat betekende wel dat er een waterleiding en elektriciteit moest worden aangelegd. En natuurlijk toestemming van de huisbaas om in zijn muren te boren en te zagen. Het wasmachine-mannetje van Thijs had nog een mooi 2e hands Duits (=degelijk) apparaat in de aanbieding dus de mannen gingen boren, zagen en leidingen trekken en ik trok mijn portemonnee. Terwijl je dit leest, kun je je afvragen; waarom dit oeverloze verhaal over wassen en wasmachines aansluitingen? Omdat het onderdeel is van mijn leven hier?! En omdat ik mij besef dat ik een mens van gemak ben en gelukkig ben dat ik mijzelf deze luxe kan permitteren! Woensdag een paar weken geleden was het dus de eerste officieel machine-wasdag!

Intens gelukkig keek ik hoe mijn wasje rondjes draaiden en fris en fris-ruikend daarna op de lijn hing. Grappig genoeg ontving ik recent een blij bericht van collega Lisanne uit Kenia dat ze een wasmachine had gekocht en zo blij was dat ze een wasje aan het doen was! Hoe toevallig. En grappig. Is het misschien toch een universeel ding? Of een Hollands ding? Ik heb het antwoord niet. Weet alleen dat ik, en Lisanne dus ook, er heel blij mee zijn! Nee, er komt geen droger. Wij hebben hier een natuurlijke droger; de zon. Er zijn grenzen …..

Wie nog niet haar grenzen kent, is ons nieuwe huisgenootje Samosa! Ze hangt in onze schone was, knabbelt aan onze tenen, gooit alles op de grond wat ze tegenkomt op tafel, breekt de tent af tijdens haar gekke uurtje, spint als een dolle wanneer je haar oppakt en eet de oren van ons hoofd. Ze is inmiddels 12 weekjes oud en een super schattige meisjes-kitten! Eva en ik zijn gelukkige poezen-moeders. Naast al het wasjes draaien en de kat kroelen, wordt er natuurlijk ook gewerkt!

Collega Robin en ik zijn druk bezig met het verder bedenken en uitwerken van allerlei toffe weekendjes en dagjes weg, mooie trip, bijzondere safaris en gezellige avondjes uit. Ik bezoek in de hele stad onze projecten/partners voor nadere kennismaking en voer gesprekken over hoe we nog beter van dienst kunnen zijn met kennis en kunde van vrijwilligers en stagiaires. Omdat Eva op vakantie is, deed ik het evaluatiegesprek van een van onze verpleegkundige stagiaires in Lubaga hospital. Interessant en leerzaam gesprek. Nathalie ontving stempels, handtekeningen en complimenten en uiteraard haar Doingoood certificaat voor haar inzet.

En ik ben op zoek en bezoek mogelijke nieuwe projecten/partners om onze dienstverlening te kunnen uitbreiden en meer en andersoortig vrijwilligerswerk en buitenlandstages te kunnen bieden. Al die bezoeken brengen mij naar de uithoeken van Kampala, naar het enige dierenasiel in de stad, naar inspirerende en bevlogen mensen die allemaal het initiatief hebben genomen om iets voor hun stad en de inwoners te betekenen. Van jonge ontwerpers die vrouwen in hun community leren kleding te maken om zo in hun eigen bestaan te kunnen voorzien. Tot ex-straatjongens die met hart en ziel zich inzetten om kinderen uit hun (sloppen)wijk kansen te geven die zij ooit wel of niet hebben gehad; onderwijs, sport en vaardigheden om later ook in hun eigen bestaan te kunnen voorzien. Al deze bezoekjes gaan vaak gepaard met veel gestaar en gezwaai door kids, mensen die (verschrikt) mzungu roepen en kinderhandjes die graag mijn haar willen aanraken. Niet alleen het haar op mijn hoofd trouwens maar ook het haar op m’n armen…. Ik laat het allemaal maar gebeuren.

Over haar gesproken, ik ben naar de kapper geweest! Op zich niets bijzonders want dat doe ik met grote regelmaat maar voor mij was het wel een momentje om te beseffen dat de tijd vliegt! Zittend in de kappersstoel zag ik dat ik op dat moment al zes weken in Kampala was. Inmiddels zijn dat er zelfs al 10! Het voelt als 10 maanden. Niet omdat het een opgave is maar omdat mijn leven hier al zo vertrouwd voelt. Ik begin de stad steeds beter te kennen. En dat is best handig waneer je op zoek bent naar pannenkoeken mix..… Dankzij Eva kom ik op plekken waar ik nog niet eerder was zoals de beroemde Friday Market naast de moskee. Daar vind je een keur aan zelf gemaakte spullen; van tassen, sieraden, kleding, houtsnijwerken en kleden tot gevlochten manden en schalen. Op een zondag waren we op de Sunday Market. Dat is ook zo’n beleving. Straten lang stapels met (2e hands) kleding en schoenen. Bij het ene ‘kraampje’ liggen de spullen keurig opgestapeld. Bij het andere kraampje houden de verkopers kort de te verkopen waar omhoog, wanneer er niet (snel) gereageerd wordt, wordt het kledingstuk op een stapel gegooid. Net zolang tot de stapel op is en dan begint het ritueel van voren af aan. Alleen wordt er dan de andere kant op een stapel gemaakt. Briljant systeem!

Ik leerde de stad ook goed kennen door mee te wandelen met de 10 kilometer City walk tijdens ‘mijn’ eerste Social safari. Social wat? Social safari. Dat is een reis die we als Doingoood aanbieden waarbij je het land leert kennen door op trips en safari’s te gaan en gelijk de mogelijkheid krijgt om je in te zetten voor en bij een aantal projecten. Hoe mooi is dat? Zo hielpen onze deelneemsters aan deze Social safari fysiek gehandicapten kinderen bij een middag naar een zwembad. Heerlijk spetteren met elkaar. Voor de kids een groot feest en tegelijkertijd een manier om met hen therapeutisch aan het werk te zijn. Zo’n uitje is ‘normaal’ niet altijd mogelijk omdat een groep gehandicapte kids heel veel begeleiding vraagt. Daarnaast is er geknutseld, geschminkt en gekookt. Bij een project voor tienermoeders hebben de deelneemster de meiden verwend met een wellness middagje; maskertjes en manicure. Blijer kun je meiden niet maken! En heel veel wilde renspelletjes gedaan met de straatboys. Samen chapati gemaakt en pannenkoeken gebakken! Wat een traktatie! En ik was er een heleboel dagen erbij. En ik vond het super leuk! Leuk om op deze manier betrokken te zijn bij onze partners en projecten. En super leuk om weer op ‘mijn’ straatjongens project te zijn. Andere boys maar dezelfde uitgelaten, positieve en hoopvolle sfeer.

Speaking about een hoopvolle sfeer; mede-bestuurslid Edwin was in april in cool Kwale bij Henny’s Academy en Henny’s Children’s Home. Samen met zijn fietsmaten, fietsgidsen uit Tanzania en onze safari-man Steve, bekeek en bereed Edwin de fietsroute voor de GEF Kenya Classic die in oktober door 80 deelnemers wordt gefietst. Eindpunt is natuurlijk Kwale. Sterker nog, er wordt straks gekampeerd op het terrein van de school. Uiteraard ging Edwin op bezoek bij ‘onze meiden’ zowel in het huis als op school. En wat een feest waren die bezoeken! Super positieve, fijne en veilige sfeer, uitgelaten meiden, trotse teams met dito managers. Jeetje, wat was ik blij met deze berichten!

Waar ik ook heel blij van werd, was het Koningsdag-feest op de residentie van ‘onze’ ambassadeur. Op donderdag 25 april verzamelden ruim 1500 man, veel Hollanders uiteraard, zich in de tuin om elkaar te ontmoeten, te proosten op onze Koning en om te genieten van bier, BITTERBALLEN, oude kaas en frikandellen! En niet te vergeten, Kleintje Pils! Die mannen heb ik toch regelmatig geprobeerd te boeken voor een evenement in Nederland maar altijd onderweg, bezet, niet beschikbaar. Moest ik daarvoor naar Oeganda verhuizen? Het was een groot meedein- en meezing-feest. We hebben dan ook menig Oegandees verbaasd  ……

Over mijn verbazingen, belevenissen en verdere ontmoetingen, meer een volgende keer!