Rafiki

Vrienden, rafiki, friends, BFF, bestie; vrienden en vriendinnen komen in allerlei gradaties met verschillende gedeelde interesses, opgedaan in verschillende fases van een leven. Ik mag mij erg gelukkig prijzen dat ik een aantal hele fijne, trouwe, loyale, lieve vriendinnen heb die al heeeeeel lang in mijn leven zijn. Die mijn achtergrond, mijn familie kennen. Die mij in goede en slechte tijden bij hebben gestaan. Er zijn ook ‘recentere’ vriendinnen zoals Anneke. Haar ontmoette ik voor het eerst in november 2016 tijdens een informatiebijeenkomst over de Kilimanjaro Charity Cimb. Ruim een jaar later deelden we kamer en tent en een geweldige fantastische ervaring op de Kili. En we delen een passie voor het continent Afrika. Waar beter kun je elkaar dan ontmoeten dan in Kenia?? So we did! 

Anneke was in Kenia om een Doingoood social safari te begeleiden. Haar groep ging een paar dagen naar een national park en ik zocht haar op. Rond 09.00 uur ’s ochtend verliet ik Kwale en reisde met de matatu naar Mombasa. Het was niet zo eenvoudig en kort als het nu klinkt. Het busritje duurde ongeveer 1 1,2 uur. Toen waren we aangekomen bij de ferry. Die liet 30 minuten op zich wachten maar is wel gratis voor voetgangers. Met bijna 2000 mannen, vrouwen en kinderen en wat kippen en geiten waren we in een paar minuten aan de overkant. Daar vond ik al gauw de matatu richting Mtwapa. De chauffeur besloot alleen te wachten op de aankomst van de volgende ferry want ja, een matatu is nooit vol …… Na een vriendschapsverzoek van een totale vreemde te hebben geweigerd, vertrokken we. Het grote voordeel van mzungu zijn, is dat je bijna altijd voorin mag zitten. We doorkruisten Mombasa (gekkenhuis!!) en kwamen uiteindelijk in de buitenwijk Shanzu aan. En daar zat Anneke, met haar gekregen sinaasappel in haar hand, op een steen omringd door boda boda rijders op mij te wachten! Iedereen ging juichen toen het busje stopte en Anneke en ik elkaar begroetten. Te grappig. Al met al was ik ruim 4 uur onderweg geweest. Voor het luttele bedrag van 230 shilling ofwel € 1,95 …… 

Wat een heerlijke gezellige dagen hebben we gehad! Aan de rand van het zwembad van een chic hotel bijgekletst en een salade gegeten, ’s avonds aan het strand genoten van een Italiaanse pizza, echte koffie gedronken, Thea leren kennen, mee geweest naar een bijeenkomt van haar project van Kenya Care, spijkerbroek in de uitverkoop gekocht, 10 kilometer over het strand gewandeld en vooral heel erg gelachen en genoten! En oh ja, naar de kapper geweest!!! Bij Sam. En dat verhaal krijgt nog een leuk vervolg.

De groep van Anneke was vrijdagmiddag weer terug dus voor An weer werk aan de winkel. Ik genoot nog een paar dagen van de zon en het strand in Severin Sea Lodge. Was weer de enige Hollander maar niet de enige blanke. Omringd door Duitsers en Italianen genoot ik  van een goed boek en de door Anneke meegebrachte drop! Als een kind zo blij. 

Maandag na de lunch was het tijd voor mijn terugkeer naar Kwale. Werd weer tijd want ik miste mijn kleine meisjes-vriendinnetjes in het huis. En wie kon mij beter terugbrengen dan Benard? De chauffeur-vriend die mij in maart ook een aantal keer heeft gechauffeerd en bij wie de schellen van de ogen vielen toen ik op 30 juli opeens voor zijn neus stond op Mombasa Airport. Gezellig kletsend reden we door Mombasa, staken we over met de ferry en reden in no-time richting Kwale. Onderweg maakten we nog een stop voor een lunch in een traditioneel eettentje en reden naar Ukunda om nader kennis te maken met Gladys. Benard stelde zich voor als de chauffeur en rafiki van Madame Carola. Later bleek hij ook nog heel nuttig te zijn als tolk. Die Benard toch. Bij het afscheid bij Jumbo Lodge moest ik dan ook met hand op mijn hart beloven hem en zijn familie te komen opzoeken in Mombasa. Want bij vrienden kom je thuis. 

Mijn thuiskomst bij Jumbo was allerhartelijkst! Bijna de hele staff kwam overal en nergens vandaan om mij weer ‘karibu’ te wensen. Ze hadden mij zo gemist. Niemand die flauwe grapjes maakt, om koffie zeurt en z’n eigen brood wil roosteren. En wat dachten jullie van vriendje Pietje? Luid miauwend stond hij achter de deur van mijn kamer. Het beestje kon niet ophouden met geven van kopjes. Zo schattig. Er was goed voor hem gezorgd maar knuffelen doet hij toch echt alleen met mij. 

Nog meer knuffels wachtten mij dinsdag en woensdag mij. Dinsdag meldde ik mij weer op het kantoortje van het huis. Ook daar was de staff blij mij weer te zien maar die meiden! Alsof ik weken van huis was geweest! Er vormde zich gewoon een rij om heel even te kunnen kroelen. Op school op woensdag werd ik overlopen door de kids uit baby-class. Met aan elk been 3 kleuters geklemd, probeerde ik mij een weg te banen naar het kantoor. En Joseph dan. Die Joseph toch. Die had mij ook echt gemist. En ik hem. Hij zag mij in de verte, begon te hollen en stopte niet met ‘Cajoja, Cajoja’ roepen tot ik hem optilde. En toen. Toen kreeg ik mijn eerste zoen. Een natte snotterige peuterzoen. Op m’n wang. We moesten er allebei een beetje om giechelen. Nu hebben we volgens mij echt officieel verkering. 

Na alle knuffels natuurlijk weer aan de slag, op bezoek bij Marie - Nederlandse en oprichtster van 4Kenya School for Medicine - goed gesprek met de directeur van het Ministerie van Public Affairs en verantwoordelijk voor de Wereldbank gefinancierde programma’s voor jeugd en vrouwen, projectplan een begroting voor het waterproject afgerond, dagprogramma’s uitgewerkt voor de closing ceremony van de school en het Henny’s Festival for Children wat de school in samenwerking met het huis op zaterdag 27 oktober host. 

Met Mr. Munga en teacher Betty ook nog naar een lancering geweest van MyBookBuddy; een bibliotheek concept speciaal voor scholen. Vroeg uit de veren om op tijd in Mtwapa te zijn. Dus verlieten we met de Henny's Van om 06.30 uur Kwale. Ruim op tijd waren we op bestemming. Maar toen ging het regenen … Dat betekende dat de ceremony een uur later begon. Iedereen die mij kent, weet dat ik liever een uurtje later was vertrokken! Maar goed, dan maar nieuwe contacten leggen en er achter gekomen dat ‘mijn’ kapper Sam een neef is van headmaster Munga! It is a small world. We hebben Sam dan ook een selfie gestuurd met de groeten van ‘Uncle Munga’ ….  Die jongen is nog aan het bijkomen van deze toevalligheid. Of is het geen toeval? Munga zijn grootvader was nog van de oude stempel en had 5 vrouwen. En bij die 5 vrouwen tussen de 30 tot 40 kinderen .... Van het exacte aantal was Munga niet helemaal zeker. Dan is de kans wel groot dat iemand jouw neef is, toch? 

Om Munga en Betty in een ander setting te leren kennen, nodigde ik hen op de terugweg uit voor koffie bij Yul’s. Daar was ik ongeveer een week geleden ook met Anneke geweest dus wist ik zeker dat de koffie goed was. Lekker op het terras met het zonnetje en een zeewindje, genoten we van echte koffie, cappuccino en goede verhalen.

En toen en toen en toen? Toen was het zaterdagmiddag en vond de allereerste talent-show en birthday celebration in het huis plaats met al onze meiden! Er werd gezongen, gedanst, toneelgespeeld en gelachen om een comedy optreden. Daarna was het groot feest met taart, limonade, ballonnen, snoep en koek en met ongelooflijk vaak zingen van Happy Birthday. Plakkerig van alle zoetigheid en met een kleine sugar-rush ging ik blij en tevreden weer terug naar m’n rafiki Pietje. Waar ik ook heel blij mee ben is dat rafikis Marielle en Ragnar naar Kenia komen! Hoe gezellig en leuk is dat?! En laat ik vooral nog een keer schrijven dat ik alle reacties op mijn blogs, alle appjes, Skype dates en telefoontjes met m'n rafikis in Nederland echt heel fijn vind! 

Tijdens het koffiedrinken met Munga en Betty, kwamen we tot de conclusie dat het zeer onwaarschijnlijk is dat je een ander land dan je eigen land ooit echt ‘thuis’ zult noemen maar dat je er wel alles aan kan doen om je thuis te voelen. Dat doe ik dan maar. Tutaonane sweet people!