Bye bye dignity, hello new home!

Hoe ik mijn waardigheid, of het restje waardigheid wat ik nog bezat, ben verloren? Daarover straks (wellicht meer). Eerst een korte huishoudelijke mededeling; ik ben verhuisd en heb dus een nieuw tijdelijk huis; het ICU Guesthouse. Gerund door een Nederlands echtpaar, gelegen precies in het midden van de locaties van mijn project, een heerlijke ruime privékamer, schone badkamer, een mooi dakterras, gezellige huishonden en goede wifi! Nou, ik houd het hier wel 2 weekjes vol. En als kers op de slagroomtaart bracht het olijke duo Frank & Joris vanavond ook nog mijn koffer uit het Doingoood huis! Ik ben toch maar een enorme bofkont.

Wie deze week ook een enorme bofkont was, was ‘onze’ Jick. Afgelopen woensdag nam hij afscheid van de boys zowel in het drop-in center als in het boys home. Zijn periode als vrijwilliger zat erop en hij werd dan ook overstelpt door tekeningen, briefjes en zelf geknutselde armbandjes. We dansten met elkaar op Eddie Kenzo (beroemd in heel Oeganda), sabbelden op mierzoete toffees en maakten een hoop plezier. Dag Jick, het ga je goed!

Ook mijn safari- en eet-matties Cora en Caroline zijn inmiddels naar huis en weer veilig thuis ….. Zij vertrokken afgelopen vrijdag en vierden hun afscheid op hun project met cadeautjes en ijsjes voor de kleine patiëntjes. Op donderdag aten wij ter afscheid met z’n drietjes op een wel hele bijzondere plek; Ggaba beach. Ooit heeft iemand bedacht dat het misschien een leuk idee was om de vis die je kan vangen in Lake Victoria direct na vangst aan de kant klaar te maken en op te eten. Zo gezegd, zo gedaan. Nu staan er tientallen best gammele tafeltjes met honderden slechtzittende stoeltjes aan de oever van het meer. Et voila; Ggaba beach. Overvol en drukbezocht door voornamelijk locals. 

Je strijkt er neer en wacht wie je bedient. Het is namelijk niet helemaal duidelijk welk tafeltje bij welk eettentje hoort. Dan bestel je je drankje en je eten (vis dus). Je kunt dan nog kiezen hoeveel vis; 1, 2 of 3 kilo en daarna wacht je weer af. Ondertussen wandelt er een maraboe langs die op je tafeltje kijkt of er al iets te snaaien is. Bij de lokale Smith Zeevis is je visje uitgezocht die vervolgens door een mevrouw met een wit schort wordt meegenomen. Net op het moment dat je gaat twijfelen of het nog wel goed komt, verschijnt daar opeens een mevrouw met een jerrycan water en een zeepje zodat je nog even je handjes kunt wassen alvorens aan de dis te beginnen. Kort daarna verschijnt er weer een mevrouw met een bord met verser dan verse vis. En lekker joh! Om je vingers bij op te eten! We sloten de avond af met een kop goede koffie bij Café Javas en namen in het donker een boda-boda terug naar huis … Sorry Frank & Joris! Het was maar een klein stukje vanaf Namirembe road …..

Een heel veel langer stuk legde ik afgelopen weekend af. Chauffeur, kletsmajoor, alles-weter en uitermate aardig mens John bracht mij afgelopen zaterdag naar Bwindi Impenetrable National Park voor … gorilla tracking!!!! Na ruim 10 uur in de auto inclusief een Afrikaanse massage van ruim 60 minuten, kwamen we rond etenstijd aan in een super idyllische lodge. In een valleitje, alleen te bereiken via een onmogelijk onhandige trap, omringt door de bush bush, in volledige stilte en donkerte. Maar wel met stromend en warm water! Ze gebruiken daarvoor hun eigen ondergrondse bron en brengen dit water met een pomp naar boven. Voor warm water wordt er een vuurtje gestookt. Het is daar zo donker dat je opeens begrijpt waar de uitdrukking ‘geen hand voor ogen zien’ vandaan komt. Daar vandaan dus! 

Zondag was het zover; gorilla in de mist starring … moi! John bracht mij naar het verzamelpunt en praatte als brugman met de baas van het national park omdat ik mijn paspoort niet bij mij had … Gelukkig vond hij dat ik leuk haar heb, dus met een beetje lief glimlachen en het laten zien van een bankpas, die echt heel handig is tijdens een wandeling in een oerwoud, was de zaak opgelost; ik mocht gewoon mee. ‘Je bent er nu toch’ waren zijn wijze woorden. :-) 

Samen met Penelope en Antoine, een koppel uit Canada, stapte ik in een busje voor een tochtje van ongeveer 10 kilometer. Wij gingen namelijk op zoek naar de familie Busingye en die wonen nu eenmaal ietsje verder weg. 

En toen begon het echte werk; ruim 650 meter stijgen, wandelen over smalle rotsachtige zandpaadjes, stappen over redelijk verse olifantenpoep, luisterend naar krekels en vogels, klimmen en hijgen, stonden we opeens oog in oog met .........…… de rangers van de familie Busingye. Zij volgden de groep, bestaande uit ongeveer 10 leden met 3 babies, al sinds 7 uur ’s ochtends. Wij moesten de weg vervolgen dwars door de begroeiing heen die met machetes door de rangers werd weggehakt. Soms op handen en knieën, worstelden we ons een weg naar boven en daar was de ontlading. Daar zat hij; de grote baas, de big Nacho, de Silver Back van de groep. Op nog geen 10 meter afstand!!! Knabbelend op een houtje. Ik hield mijn adem in, verkeerde even in shock en werd toen zo blij als een kind in een snoepwinkel! Wat ongelofelijk mooi!

Tot Mr. Silver Back besloot dat hij ons zat was en een eerste ‘charge’ deed. Een ‘charge’ is een aanval zonder echt een aanval te zijn. Maar he; wanneer er opeens een gorilla brullend op je af komt rennen, voel ik mij toch niet echt op mijn gemak! Dat was spannend joh! En wat een herrie maakt zo’n beest! En Mr. S. Back hield het niet bij 1 keer. Nee, hij viel wel zo’n 5 keer naar ons uit. Niets aan de hand volgens de rangers; ‘hij is gewoon een beetje beschermend naar z’n familie’. Ja ja. Gelukkig zagen we die ook! Spelende babies, klierende pubers en etende moeders en tantes; een innig tevreden gezinnetje. Wat een bijzondere, ongelofelijke en geweldige ervaring! Ik ben echt een enorme bofkont!

En hoe ik nou toch mijn (laatste restje) waardigheid ben verloren? Ach, dat vertel ik nog wel een keer. Heeft in ieder geval iets te maken met het oerwoud, een misstap en een boom die absoluut geen steun bod. De rest mag je raden. Gelukkig heeft niet iedereen het gezien maar het bezorgde Penelope wel een lachkick. Mocht je denken dat na het ontmoeten van de gorilla’s het avontuur erop zat, nou, dan heb je het mis. Want we moesten nog terug. Terug naar de auto dus nog een flink stuk klimmen en dalen. En dat zonder waardigheid …. 

De volgende ochtend reden John en ik in alle vroegte weer richting Kampala. Ik zag dankzij het vroege tijdstip een fantastische zonsopkomst onder andere boven Lake Bunyonyi. Dit meer is een van de diepste meren van de wereld; ruim 900 meter. Zowel op de heen- als de terugreis passeerden we de evenaar. Sta je dus het ene moment op het noordelijk halfrond, het volgend moment helemaal nergens en dan weer op het zuidelijk halfrond. De lunch smaakt trouwens aan beide kanten hetzelfde maar het water draait wel de andere kant op. Ga ik morgen uitgebreid met de boys over hebben en de foto's laten zien. Vorige week hebben ze toevallig net geleerd over de evenaar. 

Hebben jullie de foto gezien van een van de de boys? Dat is Evans. Hij wist te vertellen dat hij met zijn ogen dicht weet wanneer ik er ben en waar ik ben. Hij gaat dan gewoon zijn neus achterna en vindt hij mij vanzelf. Ik ruik volgens hem en zijn kameraden namelijk zo lekker. Bijdehand. Maar wel heel schattig. Ik ga morgen dus weer met veel enthousiasme naar de boys. Horen hoe het met ze gaat en wie er deze week weer vertrekt naar zijn 'old/new home'.