Ritme

Frizzle Sizzle zong er in de jaren 80 al over; 'Alles heeft een ritme'. Dus ook het leven in en van Kampala en mijn leven aldaar.

Afgelopen maandag bezocht vrijwilliger Bram met zijn ouders, als afscheid van de jongens, het Agape Drop-in Centre. Hij gaf nog een laatste lesje Engels en er moest uiteraard gevoetbald worden! Er waren mooie woorden voor Bram en van Bram en toen was het aan Jick en aan mij.

Dinsdag stond ik dan ook voor de klas. Om de overgang niet al te groot te maken, gaf ik nog een lesje Engels in de stijl van Bram. 'I did it my way' vanaf woensdag. Lekker interactief, met een beetje creativiteit van de boys; een lesje Body Language. Eerst een mooie tekening van jezelf maken en dan alle delen van je lichaam opschrijven. Soms leek het erop en heel vaak ook niet. De tekening die van mij is gemaakt, vind ik overigens sprekend lijken! Jick en ik zijn ook heerlijk aan de slag gegaan met orde scheppen in de chaos in het kantoor en zo vonden we mooi toch hele leuke spullen om een volgend lesje mee te geven. En een kakkerlak. Welkom in Afrika! 

's Avonds gingen we 'zoals we altijd doen op woensdagavond' met alle Doingoood vrijwilligers en coördinator Joris uiteten. Een hele gezellige avond. En lekker gegeten. Ook niet geheel onbelangrijk. Ook daarin zit dus een vast ritme. Het echte ritme kwam donderdag uiteraard van niemand minder dan Joss Stone! Voor nog geen € 12,50 kochten Marleen en ik een kaartje voor haar concert. De eerste Europese artiest ooit die optrad in Kampala en wij waren erbij! Ook met een akoestische set staat Joss haar muzikale mannetje. Wat kan dat mens toch lekker zingen. De rit er naartoe was een er voor in de boeken; met een Uber - nog geen € 4,00 - zocht onze chauffeur zich een weg door het chaotische verkeer van Kampala. Opeens sloeg hij een straat in waar echt niemand reed .... donker .... geen straatverlichting .... Beetje dubieus. Ik raadde Marleen aan om haar aanstaande nog even te bellen om te zeggen dat ze echt van hem houdt en ik maakte een schietgebedje. De Spaanse Polder by night is er niets bij maar volgens onze John was de straat alleen gevaarlijk na 23.00 uur. En zo laat was het nog lang niet. Dusss ....... 

Het verkeer in Kampala is echt niet te beschrijven. De beschrijving 'chaotisch' dekt niet eens de lading. De stad kent gewoon niet genoeg asfalt voor al het verkeer. Er rijden echt honderden openbaar vervoer busjes rond en duizenden brommertjes. En niemand houdt zich aan welke regel dan ook. Of weghelft. Of verkeerslicht. En steekt over wanneer het hem/haar het beste uitkomt. De lokale 'traffic police' staat volledig voor joker een beetje aanwijzingen te zwaaien. En weet je wat? Ook daar wen je aan en je gaat gewoon in je Uber of achterop de boda-boda mee in dat ritme. Op de boda-boda tegenwoordig zelfs in amazone-zit. Nu lijkt het echt alsof ik geïntegreerd ben. 

Ook dit wordt bijna een vast ritme; op zondagochtend naar de kerk. Dapper liepen wij de Mengo Hill op naar de Saint Paul's Cathedral. Iets minder uitbundig en flitsend dan de dienst in de Watoto Church maar mooi om mee te maken. Chic Kampala had zich verenigd en zong, klapte en danste gepassioneerd mee. 

Met een klein groepje uit het huis, togen we later deze dag naar de Gadaffi National Mosque. Voor een bezoek aan de 'big loom' (de r is voor inwoners van Oeganda echt onuitspreekbaar) werden we gesluierd. En gingen de schoentjes uiteraard uit. Mohammed vertelde ons over het ontstaan van Kampala - de heuvel van de impala - dat ongeveer 20% van de bevolking van Kampala moslim is en dat de moskee op het centrale punt van de stad ligt. Dat laatste werd ons echt duidelijk toen we de 272 treden van de minaret hadden beklommen en we over geheel Kampala konden kijken. Alle wegen leiden inderdaad van en naar de moskee. Stiekem gluurden we mee bij een bruiloft en vertrokken daarna, weer een stuk wijzer, richting het Sheraton hotel voor een heerlijke middag zon op een fijn bedje met een lekkere club sandwich. Ook daar kan ik aan wennen. Weet niet of ik kan wennen aan de zwermen maraboes boven de stad. Ze zitten op elke markt en bij het Sheraton hotel dus geheel op het gemak in de boom. 

Vanaf morgen ga ik Isaac, de opperbaas van het Agape project, helpen met het bedenken en schrijven van een Child protection plan. Dat was er maar is verloren gegaan in de brand van 2 jaar geleden. En nee, het staat niet ergens op een schijf digitaal opgeslagen. This is Africa peepels! Een kopie maken van een document is al een hele uitdaging. Fijn dat ik een bijdrage kan leveren! De behoefte om nuttig te zijn, dus iets te leveren of op te leveren, zit echt diep gebakken in mij. Zo leer ik ook hier weer meer over mijzelf. 

Verder ga ik de spullen sorteren - 4 koffers vol! - die de familie van Bram heeft meegenomen en uiteraard weer met de boys aan de slag. En er gewoon (voor ze) zijn. Aan dat ritme geef ik mij (ook) over.