Van die (alledaagse) dingen

Wandelen en wassen

Het is bijna niet te geloven maar ik wandel elke dag naar ‘mijn werk’. Heuveltje af, heuveltje op en ongeveer 15 minuten later loop ik het hek van het huis binnen. Naar school lopen is iets meer werk; ongeveer 25 minuten. Van de week trok ik de stoute schoenen aan en probeerde een ‘olifanten-paadje’. Langs de muur van Jumbo lodge, langs een zeer verbaasd kijkende familie, dwars door iemand z’n shamba. Maar ik had toch mooi m’n eerste ‘shortcut’ gevonden. Vol verbazing keken de wegenbouw-meneren naar de mzungu die opeens uit de bosjes verscheen met haar gele rugtas. Het bouwen van wegen is trouwens in Kenia een bijzondere gebeurtenis. Met veel mankracht wordt de aan te leggen weg voorzien van grote brokken steen. Die brokken steen worden gelegd tussen de touwtjes die zijn gespannen en de ligging van de weg markeren. De gaten tussen de grote stenen worden gevuld met kleinere stukjes steen. Dan strooit men zand over het geheel en komt er een grote shovel die de boel platrijdt. En dan gaat er een soort asfalt op. En klaar is weg. Voor de beeldvorming; het hakken van de stenen, in alle maten en vormen, gebeurt met een hamer en menskracht. Die proces duurt overigens wel een paar weken ….. Wassen Veel dingen in Kenia, of Afrika, vergen veel tijd en/of worden door ons Europeanen als omslachtig ervaren. Het wassen van kleding bijvoorbeeld. Dat wordt voornamelijk nog gedaan op de hand. Van de week zag ik onze huismama’s met z’n 3n op een rij bij de ‘washing area’ staan. De eerste weekt en sopt, de tweede sopt nog een keer en nummer 3 spoelt en wringt uit. En dat voor ruim 60 meisjes … inclusief beddengoed …. Kun je je het voorstellen? We hebben dan ook onnoemlijk veel meters waslijn op het terrein van het huis. Een wasmachine is voor een gemiddelde Afrikaan onbetaalbaar, de levering van water is niet gegarandeerd en of de elektriciteit het doet, is ook iedere dag weer een verrassing. Dan is wassen op de hand toch echt het meest efficient.

Weldoeners
Onbetaalbaar zijn de momenten waarop we opeens verrast worden door iemand die het huis en de meiden een warm hart toedragen. Zo stonden begin vorige week opeens Engels An en Keniaanse Cecilia binnen de poort. Met een auto vol met dozen met boeken!! De meiden werden uitzinnig van blijdschap! Zeker ook van de meegebrachte biscuits en sap. :-) Gespannen stonden ze op een afstandje te kijken totdat ze allemaal een boek mochten uitzoeken. Toen waren de beertjes los; over elkaar buitelend werd er gegrabbeld naar het mooiste en leukste boek. En natuurlijk gingen ze met de weldoeners en hun boek op de foto. Elke dag genieten ze nog van deze gulle gave. Er wordt netjes gevraagd of ze een boek mogen lenen en gaan dan braaf, na uiteraard wat instructies van mijn kant, op de stoep van het kantoor zitten lezen. Ik heb er een taakje bij; bibliothecaresse. Altijd al gewild ….

Weeshuis
Google de woorden ‘weeshuis Kenia’ en je krijgt ontelbare hits. Een lange lijst van stichtingen die zich allemaal inzetten om kinderen die leven in armoede, zonder familie een kans in het leven te geven. Wanneer je de berichtgeving hierover leest, zakt de moed je in de schoenen. Wat een ellende! Wanneer je dadelijks in een weeshuis bent, zoals ik dus, is er zeker ellende maar ook heel veel vrolijkheid! Kinderen zijn enorm flexibel en met een beetje liefde en aandacht, kunnen ze hun ellende (even) vergeten en weer kind zijn. Stop ruim 60 van die meisjes-gevalletjes bij elkaar en je krijgt; veel plezier, ondeugende acties, knuffels, zuster-ruzies en gekibbel, gemopper over huiswerk en taakjes, belangstelling voor alles wat glanst en glimt, dromerige blikken wanneer je voorleest over prinsessen en prinsen, gegiechel wanneer je vraagt naar vriendjes, overal kleren en schoenen en heel veel liefde! Ik heb bewondering voor de veerkracht van deze meiden! Elke dag verzinnen ze iets om te doen. Van verstoppertje spelen tussen de was tot wedstrijdjes touwtje springen, van voetballen op een paar vierkante meter tot stickers plakken op plekken waar ze eigenlijk niet horen. En dansen natuurijk. Heel veel dansen. Heerlijk! En oh ja, we hebben van de week ook het klaslokaaltje in het huis geverfd. Met dank aan de Hdm girls, was er nog verf en rollers dus gingen we vrolijk aan de slag. Helaas heb ik er geen foto’s van gemaakt maar mijn hulpjes waren uiteindelijk net zo crèmekleurig als de muren die ze hadden geverfd!. Weet niet of we er erg mee opgeschoten zijn maar het was wel weer een gezellige boel. Weekendje weg Dat geplande weekendje weg olifantjes-kijken is er nog niet van gekomen. Wel ben ik dit weekend in Mombasa geweest om naar een rugby toernooi te gaan. Lekker in het zonnetje op de tribune. Colaatje en zakje chips erbij, mensjes kijken en natuurlijk af en toe klappen voor een team. Helemaal leuk. Samen met Tiffany, dochter van lady-boss Catherine, was ik ’s ochtends met de matatu vertrokken. Als een echte ‘local’, ging ik einde van de middag gewoon in m’n uppie terug. Met de tuktuk van het stadion naar de ferry, op de ferry en daarna weer met een matatu naar Kwale. Ruim 1,5 uur onderweg maar het uitzicht was goed, het gezelschap prima en ik voelde mij een enorme globetrotter. Op zaterdag deed ik met de lady-boss herself boodschappen in allerlei winkeltjes in het dorp, kocht ik voor 10 cent een envelop en voor € 10,00 postzegels en genoten we van lunch-met-uitzicht bij Shimba Green Lodge. En verdomd, daar was die olifant weer! Niet een echte. Helaas. Maar we zaten in Tembo Restaurant & Bar. Dat beest gaat er toch een beetje met de hoofdrol vandoor in mijn verhaal……

Weer naar school
Naast alle gezelligheid heb ik natuurijk ook nog serieus werk gedaan. Echt waar. Zoals de Facebook pagina van Henny’s Academy afmaken, het uitwerken van een content-kalender, praten en mailen met allerlei mensen over het vervangen van het dak, het installeren van zonnepanelen, het slaan van waterputten, het uitvoeren van (kleine) reparaties en het zoeken naar alternatieven voor de ongezonde en dure manier van koken op brandhout. Het was al met al weer een leerzaam weekje. Tevens startten we deze week met de voorbereidingen voor de 3e schooltermijn. Meisjes die op vakantie waren naar hun familie kwamen weer thuis, de eerste high school girl vertrok al naar haar school in het noorden van Kenia, pennen, aantekenschriften, geodriehoeken, potloden en andere boodschappen werden gedaan, uniformen gewassen en gestreken en schoenen gepoetst. De middelbare school meiden zijn inmiddels allemaal vertrokken. Vandaag is de rest van de groep weer naar school gegaan. Om 08.00 uur de officiële assembly en welkom door alle leraren en daarna in de klas aan de slag. In de ochtend zat ik in klas 3 en leerde over het nijlpaard, het optellen van breuken en wat Kiswahili. In baby-class het alfabet en in klas 1 nog meer Kiswahili. Het is nu dus stil overdag in het huis en op kantoor …. Ik kijk nu al uit naar eind oktober; dan zijn ze er bijna allemaal weer!

Wat nog meer
Ik weet gewoon niet waar te beginnen ..... Een andere keer maar vertellen over het oneerbare voorstel dat ik kreeg van een huisvriend? En dan gelijk vertellen over de lift die ik kreeg van de politie in een heuse politieauto? En dan ook schrijven van wie ik sinds die lift elke dag minimaal 4 sms'je krijg? Had ik al verteld dat mijn poezenvriend Pietje vreselijk gewond is geraakt en ik nu voor hem zorg? En dat lady-boss Catherine voor de dagopvang zorgt en ik voor de avond- en nachtdienst? En dat iedereen zijn telefoonnummer aan mij wil geven omdat ik hen vast verder kan helpen? Zomaar uit het niets, terwijl ik naar huis wandel dus. En dat ik super blij was om lekker te bellen met Nederland? Allemaal maar een andere keer vertellen he? Ik hoop trouwens dat ik het 'goed gemaakt' heb met deze reeks foto's :-). Ik wandel vrolijk verder in deze wondere wereld lieve mensen! Kwaheri!