Guys, dolls & olifanten

Olifant
Naar aanleiding van mijn vorige blog, raadde Rienske mij aan om de betekenis van het totemdier Olifant te checken. Dit beestje kwam volgens haar niet voor niets een paar keer in mijn verhaal voor. Zo braaf als ik ben, ging ik op zoek en trof de volgende omschrijving; kracht, samenwerking, subtiel reukvermogen, geheugen en moederlijk. Nou, in ‘kracht’ en ‘samenwerking’ kan ik mij helemaal vinden! In ‘geheugen’ trouwens ook. Vraag mij wat ik aanhad tijdens welke gelegenheid dan ook en ik weet het nog. Ik kan mij zelfs nog salarissen en tarieven herinneren van mensen die ik detacheerde in mij les Corps tijd …. Gesprekken kan ik bijna letterlijk herhalen en namen van mensen die ik ontmoet, onthoud ik zonder enige moeite. Alle onredelijke dingen die ik in mijn leven tegen mensen heb gezegd, weet ik uiteraard niet meer :-)

Ik pieker mij ondertussen al een week suf op ‘subtiel reukvermogen’ want er is niet zo heel veel subtiel aan mij ….. Wellicht heb ik later nog een inval. Dan laat ik het jullie direct weten, ok? Bij ‘moederlijk’ heb ik mijn twijfels. Ik ben het niet, het het ook nooit geambieerd maar ja, ik ben hier wel omdat ik meisjes wil helpen … Is dat dan het moederlijke in mij? Ik heb ook al wat ‘wil je mijn moeder zijn’-verzoeken gekregen van een paar meiden. Heb ik er misschien toch talent voor?! 

Dolls
Begin deze week heb ik overigens wel een hele moederlijke taak uitgevoerd. De opslagruimte opgeruimd. Alsof ik de kamer van een opstandige puber probeerde te reorganiseren! Een mooie gelegenheid om zoveel mogelijk meisjes ‘aan te kleden’. Het was net of ik weer op m’n meisjeskamer terug was en m’n poppen in het nieuw stak! Terwijl ik in de opslag setjes maakte, kwamen de meiden 1 voor 1 binnen om te passen. De 1 uitzinnig blij, de ander erg verlegen om zich in mijn bijzijn om te kleden. De allerkleinste hadden natuurlijk niets in te brengen, die trok ik gewoon aan wat ik leuk vond en stuurde ze in hun nieuwe kleedje naar buiten. De grotere meiden waren het niet altijd eens met mijn combi’s en het inschatten van maten is niet mijn sterkste punt. Maar bijna iedereen vertrok blij en tevreden. Het resultaat zag ik zondag in de kerk. Daar stonden ze dan in hun nieuwe jurkje, rokje, truitje te zingen en te dansen. Ik gloeide van trots! 

Guys
Op wie ik ook enorm trots ben, is het enige jongetje in het huis; Joseph. Hij is het zoontje van een mama die vaak komt helpen. In ruil voor haar diensten, mag haar zoontje de hele dag rond hobbelen tussen de meiden. Zijn moeder is doof dus Joseph communiceerde in het begin alleen met het aanwijzen van dingen en wat bijpassende geluiden maken. Nu kan hij redelijk goed zijn eigen taal spreken en in het Engels tot 20 tellen. Hij  roept wel 10x op een dag ‘Cajoja, Cajoja’ om dan vervolgens trots z’n puzzel te laten zien. Ook hem had ik overigens in een nieuw outfitje gestoken; een blauw/wit geruit kort broekje en een blauw t-shirtje. In zijn kak-outfitje, met z’n bolle buikje naar voren gestoken, leek hij eigenlijk meer op een gepensioneerd oud mannetje die op weg was naar de golfbaan dan op een Keniaantje. Winnie en ik hebben hem dan ook hartelijk uitgelachen. Joseph lachte, heerlijk onschuldig, heel hard mee.

Een echte oude meneer ontmoette ik eerder deze week in ‘mijn’ lodge; Mr. Cooper uit Engeland. Mr. Cooper is een zeer ervaren Afrika-ganger, spreekt heel aardig Kiswahili en wist mij in korte tijd te vertellen wat zo’n beetje de gewoonten zijn in Afrika, waar hij deze week allemaal moest spreken, welke wonderlijke zaken hij voor elkaar had gekregen in het verleden, nog steeds voor elkaar krijgt en oh ja, dat Mrs. Cooper er ook was. Mevrouw Cooper boft toch maar met zo’n man. 

Later deze week kwam ik Mr. Cooper nog een keer tegen terwijl hij in zijn dagboek schreef. Dit doet hij al vanaf zijn 12e en kan nog zo nazoeken waar hij was toen Kennedy werd vermoord (You know that dear? Yes sir I know Mr. Kennedy has been shot in ’63 …), wat hij deed toen de genocide plaatsvond in Rwanda (You know dear about the genocide? Yes sir, I know). En zo verder en zo verder. Mr. Cooper en ik waren het er wel over eens dat er meer vrouwen aan de top moeten komen en dat het opleiden van meisjes goed is. Kon ik met een gerust hart weer verder met mijn meisjes hier. 

Een hele belangrijke meneer ontmoette ik op woensdag. Zat ik opeens als ‘kaaskop’ op gesprek bij de Wazeri. Bij wie? Bij de Wazeri. De minister van Infrastructuur van de County Kwale welteverstaan. Hij heeft trouwens ook Water in zijn portefeuille want voor die positie ging iets mis tijdens de verkiezingen …… Serah onderhoudt de relatie met deze meneer omdat zij onze liaison is voor alle bouwkundige zaken. Zij was uiteraard ook bij dit gesprek aanwezig en stelde mij netjes voor als boardmember van de Girls Empowerment Foundation. Wij wilden voornamelijk weten wanneer de weg naar de school wordt afgemaakt en wat de county voor ons kan betekenen als het gaat om waterputten op onze projecten. De Wazeri vond het vooral heel leuk om 2 ladies aan zijn bureau te hebben zitten en vertelde uitgebreid over zijn neefje die op Henny’s Academy zit, met hoeveel stemmen hij wel niet was verkozen en dat we maar vaak langs moeten komen om hem te helpen herinneren. Met de belofte hem over 2 weken te bellen en over een maand weer te bezoeken, verlieten we zijn kantoor. Serah was heel blij met het gesprek; hij had nog nooit zulke concrete toezeggingen gedaan. Ik bleef enige tijd nog een tikje verward. Toezeggingen? 

Waar ik ook verward van raak, is de Afrikaanse manier van afspraken maken. Ik stond er toch echt bij en bevestigde nog zelf wat er was afgesproken maar toch kwam er niemand opdagen …. Met ene Chris maakte Serah en ik hele duidelijke afspraken over het uitvoeren van een aantal reparaties. Wat, hoe, waar en wanneer. Dat wanneer was misschien morgen maar zeker overmorgen. Tot nu toe niemand gezien.

Een totaal ander gesprek had ik van de week met Henk. Gewoon Henk. Henk uit Rijswijk maar nu uit Nairobi. Henk is een zakenman en doet sinds een aantal jaar in zonnepanelen. Heerlijk onvervalst Hollands met de man gesproken. Ik zat op een stoeltje buiten het kantoor voor een betere telefoonontvangst. Dit leidden gelijk tot grote belangstelling van de meiden; wat praat jij nou raar! Henk kwam met nog een paar steengoede tips waar ik vrolijk mee aan de slag ben gegaan. 

Olifant
Ik zit ondertussen heel prettig in mijn Olifanten-kamer. Bij Jumbo, of zal ik de lodge omdopen tot Dombo?, zijn ze super lief en aardig. Met de meisjes heb ik veel plezier; we dansen, doen spelletjes, ik lees voor, we knutselen brieven voor de Hdm girls, we knuffelen, kletsen en lachen wat af. Ondanks dat had ik een paar wat minder dagen. Ik liep een beetje met m’n ziel onder mijn armen. Ben zaterdag maar naar Diani gegaan en mijzelf getrakteerd op goede koffie en pannenkoeken. En m’n hart gelucht. Dat helpt. Wat ook helpt, is stilstaan bij wat ik in korte tijd al heb opgetuigd, uitgezet en bereikt. Hebben jullie de Facebookpagina van Henny’s Academy al gezien? Per september hebben we waarschijnlijk een nieuwe collega en ik heb een eerste projectplan inclusief begroting gemaakt. En ik zou toch bijna vergeten te vertellen over mijn bijzondere ontmoetingen afgelopen zaterdag. De gouverneur van Nairobi vierde de verjaardagen van zijn zoons bij Jumbo. Dit was inclusief het slachten van een geit en een paar kippen. En een grote verjaardagstaart. Ik kreeg van een van de gasten een stuk taart aangeboden en tegelijkertijd een huwelijksaanzoek ….. Daarna kwam er een dame naar mij toe met de vraag of ik haar vriendin wil zijn en met haar broer wil trouwen. Volgens haar een mooie man, lief en 39 jaar oud. Zal ik de negatieve gedachten maar uit m’n olifanten-geheugen wissen en genieten van wat er wel is?