Huisje, boompje, beestje

Hoe lekker avontuurlijk ik dan ook bezig ben met m’n project in Kenia, een mens moet ergens wonen, toch? Vanaf aankomst verblijf ik bij Jumbo Hilltop Lodge. Een prima plek; ruime kamer, redelijke koffie, lekker avondeten, een zwembadje met ligbedjes, aardig personeel en op loopafstand van zowel het huis als de school. Niets mis mee dus. Ondanks de door Edwin onderhandelde prijs, financieel niet haalbaar om hier 6 maanden te verblijven. Wat dan?

Huisje
Met vragen kom je altijd een heel eind. Ook in Kenia. Al snel ging ik dus met Catherine/de lady-boss van Jumbo Lodge kijken naar een 2-kamer huisje. Zij woont zelf ook op dat terrein dus weet dat het er veilig is. Er is ook een meneer die op het terrein woont dus hij is permanent aanwezig. Er staat een hek omheen, er is elektriciteit en stromend water. En de prijs is ook nog eens heel gunstig! Wat wil een mens nog meer? 

Een ander bijkomend voordeel van het plekje is dat ik vlakbij het Shimba National park zit en uitkijk op het elektrische hek waarmee de olifanten worden tegengehouden. Hoe Afrikaanser wil je het hebben; je ochtendkoffie opslurpen en olifantjes kijken? 

Catherine nam mij na ons bezoek als verrassing mee naar een van de mooiste uitkijkpunten in de omgeving. Zo stond ik een half uur later vanaf het terras van de Shimba Green Lodge, enorm te genieten van de zonsondergang boven de vallei. Met een beetje geluk kun je kuddes olifanten spotten. Op maandagavond hebben ze schijnbaar iets anders te doen; geen Dombo te zien. Maar mooi dat het was! 

Boompje(s)
Ik heb deze week heel wat boompjes opgezet! Uitgebreide gesprekken gevoerd met Winnie en Eunice, de manager/administrator en de matron, van Henny’s Childrens Home. Ontzettend leuk en onderhoudend gepraat met Serah; zij is als vrijwilligster verbonden aan zowel het huis als de school en vraagbak als het gaat om alles wat met de gebouwen en het onderhoud heeft te maken. En een goed gesprek gehad met headmaster Munga en rots-in-de-branding Judy; het dreamteam van de Henny’s Academy. Judy, die overigens Judith heet maar ook luistert naar de naam Judy, zat barstensvol leuke ideeën! Dat boompje wordt denk ik heel makkelijk een mooi bos. Met de Judith/Judy uitleg hoeft Edwin zich dus geen zorgen meer te maken …. Het is allebei goed. 

Voor de afspraak met Serah was ik naar Diani afgereisd in de gele Henny’s Van (het schoolbusje dus). Diani is een toeristische plek aan de kust. Hoe ik dat, buiten het strand en de zee, weet? Ik was namelijk opeens niet meer de enige mzungu en in Diani is er volop keuze in koffietentjes :-) Je zult begrijpen dat de 45 minuten heen en de 45 minuten terug mij niet zo konden deren. Heerlijk genoten van goede koffie en natuurlijk een taartje uitgeprobeerd. Lemon; zei het kaartje. M’n glazuur is nog aan het bijkomen van de Afrikaanse lemon! Haalt het dus niet bij de taarten van Kat. 

Ontzettend tof is het om te merken hoe betrokken, enthousiast en begaan iedereen is met ‘onze’ meisjes! Krijg ook steeds meer inzicht in de soms complexe situaties en de wetgeving in Kenia. Dat maakt het werk er niet altijd eenvoudig(er) op. De culturele verschillen worden in de gesprekken ook duidelijk. En ik blijf maar vragen naar de hoe en de waarom. Ter vergelijk met ‘hoe wij het doen’ zijn Winnie en ik deze week op bezoek geweest bij 2 andere weeshuizen; Mama Helena en Amadeus. Ik had meer het gevoel op bezoek te zijn in vakantieparken dan bij weeshuizen. Ruim opgezette compounds met voetbalvelden, speeltuinen, recreatie- en tv-zalen. …. Interessant om meer te weten te komen over ziens- en handelswijze van vakbroeders en -zusters. Bij beide organisaties klotst het geld schijnbaar over de dorpels. Aan personeel geen gebrek. Hartstikke fijn dat er zo goed voor deze kids wordt gezorgd maar wat als ze straks op hun 18e buiten de poort staan? Hoe goed voorbereid zijn ze op het (harde) Afrikaanse leven? Genoeg stof om over na te denken en vooral veel van te leren voor onze eigen club! 

Aan mij worden steeds meer de verhalen over en de achtergronden van de meisjes toevertrouwd. Echt, daar word je niet vrolijk van ..... Triest en schrijnend. En ongelooflijk zielig dat kinderen zulke dingen meemaken. Het maakt mij boos en verdrietig maar ook strijdlustig en op gebrand om het nu voor deze meiden goed te doen! Ik heb er dan ook maar een hoop vrolijkheid tegenover gesteld deze week met veel muziek en dans!

De laatste boom deze week zette ik op met een aantal meiden die Henny’s home inmiddels hebben verlaten. Hoe hebben zij het ervaren, wat doen ze nu, hoe kunnen we ze nog ondersteunen? Een maf maar ontzettend lief stel meiden voor wie de strijd die ‘het leven’ heet, nog steeds niet volledig gestreden is …. 

Ooit leerde ik van Marjolein het spelletje ‘dans&stop’. Dat heb ik deze week bij de meisjes geïntroduceerd. Sindsdien ben ik elke dag het haasje om te komen opdagen met m’n iPad en m’n JBL boxje om een beetje dj te spelen. Bij de poort word ik verwelkomt met de vraag ‘Calola; music today?’ Maar wat hebben we een hoop plezier met elkaar! En muziek en plezier verbroedert, in dit geval, verzustert. En dat is mooi. 

Beestje(s)
Ondanks alle voordelen heb ik toch niet gekozen voor het huisje vlakbij het Shimba Park. Het ligt voor mij te ver buiten het dorp en te ver weg van het huis en de school. Daarnaast is het er zo vreselijk rustig dat ik al overwoog om Pietje uit Jumbo Lodge te pikken om een beetje aanspraak te hebben! Om de olifanten te zien, ga ik volgende week wel een dagje een gamedrive doen in het park. Op aanraden van Serah heb ik Catherine een voorstel gedaan voor een extended stay in Jumbo en daarmee is ze akkoord gegaan! Gisteravond ben ik dan ook verhuisd naar een andere kamer. Ik ‘woon’ nu op de begane grond en heb een tuintje en een tv’tje. Toepasselijk heet deze kamer Tembo. Dat is Swahili voor olifant …..  Nu ik blijf, hoef ik Pietje ook niet meer te kidnappen en de bavianen-familie die achter de lodge woont, houdt mij ook in mijn ‘nieuwe’ kamer ’s nachts wakker. Heb ik toch, hoe avontuurlijk, een klein beetje m’n eigen huisje, boompje, beestje …….